ارزيابي و سنجش شاخص‌هاي كيفيت زندگي هوشمند شهري در شهر تهران

در قرن حاضر با ظهور تكنولوژي‌هاي نوين و هوشمند در حوزه فن‌آوري اطلاعات در كلان‌شهر تهران، تغييرات بسياري در زندگي شهرنشينان رخ‌داده است و اين توجه انديشمندان را به مفهوم كيفيت زندگي هوشمند جلب كرده كه نتيجه آن بازنگري و ارائه ابعاد و شاخص‌هاي موثر در سنجش آن در كلان‌شهر تهران است. با توجه به اهميت كيفيت زندگي در نظام برنامه‌ريزي، توجه به مفهوم هوشمندي و گسترش تأثير آن در عامل مذكور بيش‌ازپيش مطرح مي‌گردد. هدف از اين پژوهش دستيابي به يك مدل ساختاري، ترتيب اهميت و ضريب تأثير ابعاد و شاخص‌هاي كيفيت زندگي هوشمند شهري از طريق معادلات ساختاري با رويكرد حداقل مربعات جزئي (PLS) در كلان‌شهر تهران مي‌باشد. مناطق يك، شش و نوزده شهرداري تهران به‌عنوان جامعه آماري و حجم جامعه آماري نيز چهارصد نفر مي‌باشد. بر اساس نتايج حاصله تمامي ابعاد هفتگانه پژوهش ارتباط معناداري با عامل كيفيت زندگي هوشمند شهري جهت سنجش و ارزيابي آن دارند. همچنين در راستاي بيان ميزان اهميت اين ابعاد در مناطق مختلف، عامل انسجام و مشاركت اجتماعي در منطقه يك، آموزش عمومي در منطقه شش و عامل مصرف منابع و محيط‌زيست در منطقه نوزده تهران بالاترين رتبه را به خود اختصاص داده‌اند. لذا مي‌توان گفت كه توسعه شهرها تحت تأثير توسعه روزافزون فن‌آوري اطلاعات و ارتباطات در نقاط مختلف دنيا است اما اين موضوع نبايد باعث ناديده گرفتن تفاوت‌ها و خواسته‌هاي مردم مختلف گردد.