بررسي سازه هاي ميان تشخيصي شناختي، هيجاني و اجتماعي در پيش بيني شدت علايم در نوجوانان با و بدون علايم باليني اختلالات هيجاني

زمينه. مطالعه حاضر با هدف مقايسه سازه هاي ميان تشخيصي تنظيم هيجان، افكار تكرار شونده منفي، انعطاف پذيري شناختي و سازگاري اجتماعي در دو گروه نوجوانان با و بدون علايم پيش باليني اختلالات هيجاني انجام شد. روش كار. پژوهش حاضر از نوع مقطعي-مقايسه اي است. نمونه اين پژوهش شامل 140 نوجوان بود كه در دو گروه قرار گرفتند. نوجوانان براساس مصاحبه تشخيصي و پرسشنامه DASS-21 در دو گروه قرار گرفتند. تحليل آماري داده ها نيز با استفاده از آزمون من ويتني و كاي اسكوئر انجام گرفت. يافته ها. انعطاف پذيري شناختي و تنظيم هيجان در گروه نوجوانان سالم به طور معني داري بالاتر از گروه نوجوانان داراي علايم پيش باليني بود. اما سطح سازگاري اجتماعي بين دو گروه نوجوانان داراي علايم پيش باليني و نوجوانان سالم تفاوت معناداري نداشت. نتيجه گيري. اختلاف معني دار دو گروه نوجوانان در سازه هاي ميان تشخيصي بيان گر اهميت اين عوامل در روند پيشگيري، تشخيص و درمان اختلالات و علايم هيجاني مانند اضطراب و افسردگي است. پيامدهاي عملي. با توجه به وجود اختلاف معنادار در دو گروه نوجوانان در سازه هاي ميان تشخيصي شناختي و هيجاني مي توان در جهت جلوگيري از بروز باليني كامل اختلالات هيجاني اقدامات موثري انجام داد و به دنبال اين اقدامات در كاهش هزينه هاي مالي، رواني و اجتماعي ناشي از اين اختلالات گام مهمي برداشت.