تاثير تمرين تناوبي شديد و مكمل كوركومين بر بيان ژن miR-133 و miR-1 بطن چپ موش صحرائي مدل انفاركتوس ميوكارد ناشي از ايزوپروترنول

زمينه و هدف: عدم تعادل برخي ميكرو‌-ريبونوكلئيك اسيدها و آپوپتوزيس ناشي از آن ها، نقش مهمي در انفاركتوس ميوكارد  دارد. با توجه به نقش مكمل كوركومين و تمرينات تناوبي شديد (HIIT) بر اين عوامل، هدف تحقيق حاضر بررسي تاثير HIIT و كوركومين بر بيان ژن miR-133 و miR-1 بطن چپ موش‌هاي صحرائي نر مدل انفاركتوس ميوكارد ناشي از ايزوپروترنول بود. روش‌تحقيق: تعداد 40 سر موش صحرائي نر پس از القاي انفاركتوس ميوكارد از طريق تحت تزريق درون صفاقي ايزوپرترنول (با دوز 100 ميلي‌گرم/كيلوگرم وزن بد  در دو روز متوالي)، به طور تصادفي در چهار گروه HIIT، كوركومين، HIIT + كوركومين و كنترل تقسيم شدند. HIIT شامل هشت هفته متشكل از پنج جلسه تمرين در هر هفته بود كه هر جلسه شامل 10 وهله چهار دقيقه‌اي دويدن با سرعتي در حد 85 تا 90 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي (vVO2max) و دو دقيقه بازگشت به حالت اوليه فعال با شدت 50 تا 60 درصد vVO2max در بين وهله ها بود. كوركومين روزانه 15 ميلي‌گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن به صورت گاواژ خورانده شد. بيان ژن‌هاي miR-1 و miR-133 با استفاده از روش Real-Time PCR بررسي گرديد و داده‌ها با استفاده از روش تحليل واريانس يك راهه و آزمون تعقيبي توكي در سطح معني‌داري 0/05 p تحليل شدند. يافته‌ها: در هر سه گروه مداخله شامل HIIT، كوركومين و مداخله توام، بيان miR-1 كارديوميوسيت‌ها به طور معني دار كمتر (0/001=p) و بيان miR-133  (p=0/001) بيشتر از گروه كنترل بود. با اين حال، بيان ژن در هر دو متغير مورد بررسي پس از HIIT + مكمل نسبت به مكمل تنها، با تغيير معني‌دار بيشتري (به ترتيب با 0/006=p و 0/01=p) همراه بود. نتيجه‌گيري: احتمالا تجويز مكمل كوركومين به همراه HIIT پس از انفاركتوس ميوكارد، با بهبود عملكرد قلبي همراه مي‌باشد؛ اما به دليل محدوديت‌هاي تحقيق، به تحقيقات بيشتري نياز است.