اثرات تك جلسه اي و هشت هفته اي تمرينات تناوبي با شدت بالا بر سندروم روده اي- معداي در دختران ورزشكار

زمينه و هدف: سندروم اختلالات گوارشي (افزايش آسيب و نفوذپذيري روده و اندوتوكسمي)، از عوامل محدود كننده و شايع در فعاليت‌هاي ورزشي شديد و دراز‌مدت مي‌باشد. با توجه به روشن نبودن اثرات حاد و درازمدت تمرينات تناوبي با شدت بالا (HIIT) بر عملكرد دستگاه گوارش، مطالعه حاضر با هدف تعيين اثرات تك جلسه اي و هشت هفته اي HIIT بر برخي از علائم و نشانگرهاي سندروم اختلال گوارشي دختران ورزشكار انجام شد. روش تحقيق: تعداد 20 دختر ورزشكار، در قالب يك طرح نيمه تجربي دو گروهي شامل گروه كنترل (10 نفر) و گروه HIIT (10 نفر) در مطالعه شركت كردند. قرارداد ورزشي تك جلسه‌اي شامل 18 بار دويدن 400 متر با شدت 100 تا 110 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي بود كه در دورۀ تمرين (هشت هفته) از نه به 18 تكرار 400 متر رسيد. نمونۀ خون قبل، بلافاصله و دو ساعت پس از اجراي قرارداد‌هاي ورزشي جمع‌آوري گرديد. شاخص‌هاي پروتئين متصل به اسيد چرب روده (I-FABP)، زونولين، ليپوپلي ساكاريد (LPS) و ايمونوگلوبين ام (IgM) سرم به روش الايزا اندازه‌گيري شدند و سپس، همه داده‌ها با استفاده از روش هاي آماري تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر و ويلكاكسون در سطح معني داري 0.05 p نتايج استخراج گرديد. يافته‌ها: يك جلسه HIIT در ابتدا و انتهاي دوره تمرين، موجب افزايش معني دار I-FABP، زونولين، LPS و كاهش معني دار غلظت IgM سرمي شد (0/05 p) و تنها تغييرات زونولين در جلسه ابتدايي؛ و زونولين و IgM در جلسه انتهايي دوره HIIT، پس از گذشت دو ساعت به حالت اوليه برگشت. تفاوت غلظت LPS و IgM گروه هاي كنترل و HIIT پس از هشت هفته تمرين معني دار نبود (0/05 p). نتيجه‌گيري: ممكن است يك جلسه HIIT باعث افزايش نفوذپذيري FABP روده‌اي و اندوتوكسمي دستگاه گوارش ‌شود؛ اما سازگاري مثبت ناشي از انجام يك دوره HIIT (هشت هفته)، بهبود پاسخ ورزشي نشانگرهاي يكپارچگي روده‌اي دختران ورزشكار را در پي دارد.