تاثير خستگي ناشي از تكرارهاي قدرتي و استقامتي در فعاليت مقاومتي بر هم‌انقباضي عضلاني حين اجراي حركت پرس پا در زنان فعال

زمينه و هدف: نتايج پژوهش‌ها در زمينه تأثير خستگي عصبي- عضلاني بر هم‌انقباضي عضلات، ناهمسو و نامشخص است. علت اين ناهمسويي‌ها را احتمالا مي‌توان ناشي از تفاوت در نوع پروتكل‌هاي خستگي به لحاظ بار تمرين حين اجراي فعاليت مقاومتي دانست. هدف پژوهش حاضر مقايسه تاثير دو پروتكل خستگي ناشي از تكرارهاي قدرتي و استقامتي در  فعاليت مقاومتي، بر هم‌انقباضي عضلاني حين اجراي حركت پرس پا بود. روش تحقيق: تعداد 10 زن سالم فعال با ميانگين سني 2/97±24/7 سال در پژوهش حاضر شركت كردند. شركت‌كنندگان در سه جلسه جداگانه به آزمايشگاه مراجعه كردند. جلسه اول ميزان وزنه براي يك تكرار بيشينه در حركت پرس پا تعيين شد. در جلسات دوم و سوم، پروتكل‌هاي خستگي قدرتي و استقامتي در حركت پرس پا به ترتيب با 90 و 50 درصد حداكثر تكرار بيشينه اجرا گرديد. فعاليت الكتريكي چهار عضله راست ‌راني، پهن ‌داخلي، پهن‌ خارجي و دوسر راني حين اجراي حركت پرس پا، توسط دستگاه الكترومايوگرافي بي‌سيم (مدل نوراكسون) ثبت شد. هم‌انقباضي عضلات منتخب در سه تكرار از مجموعه تكرارهاي پرس پا (پيش از خستگي، مياني و واماندگي) براي هر آزمودني محاسبه و با استفاده از روش آماري تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر مورد تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: هم‌انقباضي عضلات راست ‌راني و دوسر راني (0/03 p)، عضلات پهن ‌خارجي و دوسر راني (0/01 p)، و عضلات پهن‌ داخلي و دوسر‌ راني در اثر خستگي به طور معني‌داري كاهش يافت (0/01 p). اما ميزان هم‌انقباضي عضلات پهن‌ داخلي و پهن‌ خارجي در اثر خستگي تغيير معني‌داري نكرد. تغييرات مذكور در هر دو نوع پروتكل خستگي ناشي از تكرارهاي قدرتي و استقامتي، يكسان بود (0/05 p). نتيجه‌گيري: هر دو نوع پروتكل خستگي ناشي از تكرارهاي قدرتي و استقامتي در فعاليت مقاومتي، منجر به كاهش هم‌‌انقباضي در سه جفت از چهار جفت عضله منتخب شد. يافته مهم پژوهش حاضر عدم تفاوت در تاثير پروتكل خستگي ناشي از تكرارهاي قدرتي و استقامتي بر هم‌‌انقباضي عضلاني بود.