تأثير پيمان ابراهيم بر امنيت ملي ج.ا. ايران از منظر نظريه واقع‌گرايي تهاجمي

به نظر مي رسد باوجود ظهور نظريات مختلف در حوزه روابط بين‌الملل، همچنان واقع‌گرايي در عمل مهم‌ترين و پايدارترين نظريه روابط بين‌الملل باشد و اين به خاطر نزديكي مفروضات اين نظريه، با عملكرد واقعي كشورها در دنياي بيروني است. از همين زاويه، نگاه بدبينانه رئاليستي در محيط آشوب‌زده خاورميانه بيش از هر جاي ديگري قابل‌رديابي است. در اين منطقه با توجه عدم استقرار يك هژمون منطقه‌اي، شاهد حجم بالايي از اختلافات، كشمكش ها و حتي جنگ در چندين دهه‌ي اخير بوده‌ايم. عدم استقرار نظم ژئوپليتيكي، سبب غلبه وضعيت بر موقعيت در سياست خارجي كشورها شده است و اين امر زمينه‌ساز تكوين اتحادها و ائتلاف‌هايي ناپايدار در اين منطقه گشته است كه هدفشان حفظ موازنه قدرت و جلوگيري از نيل به هژموني دشمنان است. اين مقاله به روش توصيفي و تحليلي، با بهره‌گيري از منابع متعدد كتابخانه‌اي و با كاربست نظريه واقع‌گرايي تهاجمي، سعي در پاسخ به اين پرسش دارد كه انعقاد و اجراي مفاد پيمان ابراهيم چه تأثيري بر امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران خواهد داشت؟ يافته‌ها بيانگر آن است كه اين توافق از طريق شكل دهي به يك ائتلاف ضد ايراني، ضمن بر هم زدن موازنه قدرت منطقه اي، سبب تشديد تقابل و اصطكاك ج.ا. ايران و رژيم صهيونيستي در منطقه شده و از سوي ديگر، دستيابي كشورهاي حاشيه خليج‌فارس به‌ويژه امارت متحده عربي به تسليحات پيشرفته غربي و صهيونيستي را تسهيل كرده است.