نقش فرايند دولت – ملت‌سازي بر تفوق ايران بر عراق در بحران‌هاو برخوردهاي مرزي سال‌هاي 1975 -1971 م.

بحران در روابط ايران – عراق در دوران حاكميت بعثي‌ها حدفاصل سال‌هاي 1975-1971 م. به اوج خود رسيد ولي با اين‌ وجود سطح تنش‌ها در حد درگيري‌هاي لفظي و برخوردهاي مرزي باقي ماند و هيچ‌گاه به جنگي تمام‌عيار نينجاميد. در  اينجا اين پرسش‌ها مطرح مي‌شوند كه چرا علي‌رغم بحران در روابط، اين تنش‌ها هيچ‌گاه منجر به حادثه‌اي همچون جنگ تحميلي نگرديد؟ و چه علل و يا عواملي موجب شد كه ايران بتواند در قرارداد 1975 م. الجزيره دست بالا را داشته باشد و خواسته‌هاي خود را به‌ طرف عراقي تحميل كند؟ دولت ايران به دليل كسب موفقيت‌ در حوزه‌هاي مادي فرايند «دولت – ملت‌سازي» و احراز شاخص‌ها موضع برتري پيدا نمود و توانست در عرصه‌هاي ديپلماتيك و ميدان‌هاي نبرد خواسته‌هاي خود را به دولت عراق ديكته كند. اين پژوهش با اتكاي به اطلاعات موجود در منابع تاريخي و با رويكردي توصيفي – تحليلي تلاش دارد به بررسي اين موضوع بپردازد. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهند كه موفقيت ايران در اجراي نسبي اين شاخص‌ها سرشت و سرنوشت روابط دو كشور را در طي اين سال‌ها تغيير داد و اين از مهم‌ترين دلايل كاميابي ايران در رقابت با عراق محسوب مي‌شود.