بررسي مسئله ثبات سياسي در كشور عراق طي سال‌هاي 2003 تا 2021 (با ارائه راهكارهاي رسانه‌اي)

چگونگي نيل به ثبات سياسي، پيچيدگي ها و دشواري هاي خاص خود را دارد و اين دشواري ها در جوامع با ساختار اجتماعي- سياسي ناهمگون داراي عمق بيشتري است. عراق، كشوري با شكاف هاي قومي- مذهبي با ساختار اجتماعي ناهمگون از اين قاعده مستثني نيست. هدف اين مقاله تبيين عوامل دخيل براي ثبات سياسي در كشور عراق در دوره پساصدام است. روش پژوهش توصيفي- تحليلي و نظريه «دموكراسي مبتني بر اجماع» مبناي نظري تحقيق بوده است. يافته ها حاكي از آن است كه پس از سقوط صدام حسين، زيرساخت‌هاي دموكراسي مبتني بر اجماع از جمله ائتلاف بين كردها، شيعيان و اهل تسنن از طريق تداوم انتخابات پارلماني و فعاليت آزادانه و همزيستي مسالمت آميز، نقش فراحزبي اجماع‌ساز و تساهل گرايانه آيت الله سيستاني، نهاد اجماع ساز مجلس، قانون ‌اساسي متوازن و مبتني بر سويه هاي دموكراتيك و تقسيم نسبي قدرت بين كردها، شيعيان و اهل سنت شكل گرفت. اين موارد ثبات سياسي در عراق را هموار ساخت. بعد از شكست داعش قدرت نسبي دولت تقويت شد اما كماكان سيطره فرهنگ قبيله اي و عشيره‌اي، ضعف فرهنگ مدني، مداخله و نقش بازيگران منطقه اي و فرامنطقه اي و... مسير دشوار و طولاني را براي نهادينه‌سازي دموكراسي مبتني بر اجماع در عراق ترسيم مي كند.