تأثير مداخله آموزشي مبتني‌بر تئوري خودكارآمدي بندورا بر رفتار شيردهي مادر به نوزاد نارس: يك مطالعه نيمه‌تجربي

هدف تغذيه با شيرمادر يكي از مهم‌ترين عوامل در تأمين سلامت نوزادان نارس است. خودكارآمدي مادر عاملي مهم در شروع و تداوم شيردهي نوزاد با شير مادر است. بنابراين مطالعه حاضر با هدف تعيين تأثير مداخله آموزشي براساس نظريه خودكاآمدي بندورا بر رفتار شيردهي مادر به نوزاد نارس انجام شد. روش ها اين مطالعه از نوع مداخله‌اي نيمه‌تجربي است كه در سال ۱۳۹۹ با مشاركت ۸۲ مادر داراي نوزاد نارس با روش نمونه گيري دردسترس و سپس تخصيص به دو گروه آزمايش و كنترل (هر گروه ۴۱ نفر) انجام شد. داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه اطلاعات جمعيت‌شناختي، ابزار خودكارآمدي والديني بارنس و چك‌ليست مشاهده‌اي رفتار شيردهي مادر تكميل شد. مداخله‌ آموزشي در گروه آزمايش براساس 4 منبع اطلاعاتي ارائه‌شده توسط بندورا و طي 4 جلسه آموزشي ۴۵ تا ۶۰ دقيقه‌اي، 4 روز قبل از ترخيص به‌صورت تك نفره اجرا شد. همچنين پرسش‌نامه‌ها در روز ترخيص و 1 هفته پس از ترخيص مجدداً تكميل شدند. داده‌ها با آمارهاي توصيفي (جدول، ميانگين و انحراف‌معيار) و استنباطي (آزمون تي زوج و تي مستقل) در نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ تجزيه‌وتحليل شد. يافته ها ميانگين سن مادر در گروه آزمايش و كنترل به ترتيب ۲۹/6 و ۲۸/2 سال بود. ميزان خودكارآمدي مادر قبل از مداخله در 2 گروه آزمايش و كنترل تفاوت معنا‌داري نداشتند (37.0=P). اما ميزان خودكارآمدي مادر پس از آموزش، افزايش پيدا كرده بود (0/۰۰۱=P). همچنين نمره رفتار شيردهي مادر پس از آموزش در 2 گروه آزمايش و كنترل تفاوت معناداري داشتند، به‌طوري كه اين نمره در گروه آزمايش بسيار بيشتر از گروه كنترل بوده است. نتيجه گيري در مطالعه حاضر، آموزش سبب افزايش ميزان خودكارآمدي مادران شده است كه با در نظر داشتن اهميت خودكارآمدي بالاي مادران در مراقبت از شيرخوار، آموزش مادران نوزادان نارس در مراقبت از شيرخوار ضروري به نظر مي‌رسد