بررسي اثر روش‌هاي تامين مالي دولت بر رشد اقتصادي در ايران: رهيافت ماركوف - سوئيچينگ

با توجه به اين‌كه آثار روش‌هاي مختلف تامين مالي دولت در يك اقتصاد مشابه نبوده و اين روش‌ها مي‌توانند به‌گونه‌اي متفاوت متغيرهاي كلان اقتصادي نظير رشد اقتصادي را تحت تأثير قرار دهند، مطالعه حاضر با استفاده از داده‌هاي دوره زماني 1352-1397 و الگوي ماركوف – سوئيچينگ به بررسي اثرگذاري روش‌هاي مختلف تامين مالي دولت بر رشد اقتصادي ايران پرداخته است. يافته‌هاي اين مطالعه نشان مي‌دهد كه نسبت ماليات به توليد ناخالص داخلي در هر دو رژيم ركود و رونق شناسايي شده، اثر مثبتي بر رشد اقتصادي دارد، اگرچه اين اثرگذاري در رژيم ركود به لحاظ آماري معنادار نبوده است. همچنين و بر اساس يافته‌هاي اين مطالعه، نسبت درآمدهاي نفتي دولت به توليد ناخالص داخلي در هر دو رژيم شناسايي شده اثر منفي و معناداري بر رشد اقتصادي داشته كه اين مسأله به نوعي تاييدي بر نظريه پارادوكس فراواني و يا پديده نفرين منابع در اقتصاد ايران است. نهايتاً، يافته‌هاي اين مطالعه نشان داد كه نسبت بدهي دولت به توليد ناخالص داخلي در هر دو رژيم شناسايي شده اثر منفي و معناداري بر رشد اقتصادي طي دوره تحت بررسي داشته كه اين اثرگذاري منفي مي‌تواند ريشه در اين واقعيت داشته باشد كه استقراض دولت در ايران بجاي آن‌كه صرف انجام سرمايه‌گذاري‌هاي بهره‌ور و ايجاد زيرساخت‌هاي لازم شود صرف جبران كسري‌هاي بودجه ساختاري مي‌شود. در ضمن، يافته‌هاي اين مطالعه نشان داد كه نرخ رشد سرمايه‌گذاري، نرخ رشد جمعيت و نرخ رشد صادرات اثر مثبت، معنادار و محسوسي بر رشد اقتصادي ايران داشته است.