تحليل ظرفيت‌سنجي توسعه منطقه‌اي با رويكرد آمايش سرزمين (مورد مطالعه: استان كرمانشاه)

رويكرد آمايش سرزمين را مي توان «ادراك عيني و فضايي زبان سرزميني» ناميد. اين رويكرد با به بكارگيري رويكرد يكپارچگي قلمرويي، سازماني، سياستي و فرابخشي، سعي در فراهم سازي دقت در تركيب و تجزيه مؤلفه هاي سازمان فضايي دارد. هدف از نوشتار حاضر تحليل همسويي و هم راستايي وضعيت توسعه منطقه اي مبتني بر شاخص ها با مؤلفه ها و اصول آمايش سرزمين است. در اين راستا، نوشتار پيش رو با هدف تحليل و تببين وضعيت شهرستان هاي استان كرمانشاه از منظر شاخص هاي فرابخشي آمايش و توسعه منطقه اي است. اين پژوهش از لحاظ هدف گذاري، كاربردي و براساس روش شناسي، توصيفي- تحليلي است. شيوه گردآوري داده ها، مبتني بر بهره گيري از اسناد كتابخانه اي و مطالعات آمايش استان كرمانشاه در قالب 32 شاخص منتخب است. جهت تجزيه و تحليل اطلاعات به دست آمده از تكنيك تصميم گيري چندمعياره جديد كوكوسو، آنتروپي شانون و از آزمون آماري ضريب همبستگي پيرسون در نرم افزارهاي Excel، Arc Gis و SPSS استفاده شده است. نتايج پژوهش نشان داد كه شهرستان كرمانشاه با كسب بيشترين امتياز كوكوسو 17.89 در جايگاه اول و شهرستان هاي اسلام آباد غرب و هرسين به ترتيب با كسب امتياز 17.87 و 17.34 در رتبه هاي دوم و سوم قرار گرفته اند. در مقابل شهرستان ثلاث‌باباجاني با كسب كمترين امتياز 11.59 رتبه آخر را به خود اختصاص داده است. همچنين يافته هاي ديگر پژوهش حاكي از اين مهم است كه فضاي توسعه غالب بر شهرستان هاي استان كرمانشاه، سطوح در حال توسعه و محروم از توسعه است.