بررسي چگونگي تعامل ورزش– سياست خارجي بر پايه «نظريه ميدان» پي‌ير بورديو

ورزش مدرن، نقش و جايگاه مهمي در جهان معاصر دارد. ‌‌‌‌‌‌‌با وجود گزاره مفروض «جدايي ورزش از سياست»، بايد اذعان كرد كه رابطه دوسو‌‌‌‌‌‌‌‌يه استواري ميان ورزش و سياست در حوزه داخلي و عرصه خارجي برقرار است. پژوهش‌‌هاي زيادي درباره تأثير متقابل ورزش و سياست انجام شده و نظريه‌‌پردازان اجتماعي در قالب نظريه‌‌هاي «جامعه‌‌‌‌شناسي ورزشي» به اين مقوله پرداخته‌اند. با اين حال، در نظريه‌‌هاي روابط ‌بين‌الملل در مورد رابطه «ورزش سياست خارجي» به لحاظ نظري كار پژوهشي چنداني انجام نشده است. از آنجايي كه براي درك بهتر چرايي اهميت ورزش در سياست خارجي كشورها، وجود بستر نظري و چارچوب مفهومي لازم است، با طراحي يك مدل مفهومي با الهام از «نظر‌‌‌‌‌‌‌‌يه ميدان» بورديو، مي‌توان به توصيف و تبيين تعامل ميان ورزش و سياست خارجي مبادرت ورزيد. پرسش‌هاي اصلي پژوهش عبارت‌اند از: 1. ماهيت رابطه بين ورزش و سياست خارجي چيست؟ 2. ميزان تاثيرگذاري ورزش بر روابط ديپلماتيك، و پيشبرد صلح در نظام بين‌الملل چيست؟ در فرضيه پژوهشي استدلال مي‌شود كه ورزش بين‌الملل به‌عنوان ابزاري موثر در سياست خارجي با ايجاد فرصت براي ديپلماسي عمومي و افزايش قدرت نرم كشورها، به انعطاف‌پذيري و پيشبرد صلح در روابط ديپلماتيك كمك مي‌كند. با رويكردي كيفي و استفاده از روش تحليل مقايسه‌اي ديدگاه‌هاي علمي و شواهد موجود در منابع مكتوب، و تاكيد بر دو عنصر نظريه پي‌ير بورديو يعني «ميدان و سرمايه» و تعميم آن به عرصه جامعه ‌بين‌الملل و كاربست مؤلفه‌‌هاي «قدرت نرم» و «ديپلماسي ورزشي»، رابطه ورزش با سياست خارجي و چگونگي بهره‌گيري كشورها از ميدان بين‌المللي ورزش در راستاي اهداف سياست خارجي تبيين مي‌شود.