تبيين نگرش آيه اي به عالم از ديدگاه امام خميني و استنتاج دلالت هاي تربيتي آن

نگرش آيه‌اي ازنظر اسلامي بر اين فرض مبتني است كه تمامي پديده‌هاي هستي ازنظر وجودي، اصل و سرمنشأ اصلي نهايي دارند كه به يك منبع الهي ختم مي‌گردد. چنين نگرشي در انديشه امام خميني به‌عنوان يك انديشمند مسلمان، قابل تعمق است. در مقاله پيش‌رو نخست تبيين دقيقي از مباني نگرش آيه‌اي به عالم در ديدگاه امام خميني ارائه‌شده و سپس دلالت‌هاي تربيتي از آن استخراج‌شده است. هدف پژوهش حاضر استنتاج دلالت‌هاي تربيتي حاصل از تبيين نگرش آيه‌اي به عالم بر اساس ديدگاه امام خميني است. در اين پژوهش براي تبيين نگرش آيه‌اي به عالم در ديدگاه امام خميني از روش توصيفي تحليلي و براي استنتاج دلالت‌هاي تربيتي از آن، از روش قياس عملي استفاده‌شده است. نتايج نشان داده كه امام خميني نسبت به عالم نگرش آيه‌اي دارند و برخي دلالت‌هاي تربيتي همچون تناظر نگرش آيه‌اي با عقلانيت انسان، ارتباط عقلاني علوم با نگرش آيه‌اي، ارتباط اخلاقي و ارزشي علوم با نگرش آيه‌اي، ملزومات جهت‌گيري درست علمي و درنهايت اصل تقابل و تعامل اخلاق با عقل و عمل از ديدگاه ايشان قابل استنتاج است.