تأثير آموزش آرام‌سازي پيش رونده عضلاني به روش نمايش عملي بر افسردگي پرستاران در مواجهه با بيماران مبتلا به كوويد-19 در بيمارستان‌هاي نظامي

مقدمه: با شروع پاندمي كوويد-19 بروز مشكلات روانشناختي از جمله افسردگي در پرستاران افزايش يافت كه انجام مداخلات سريع و مؤثر براي پيشگيري از عوارض آن‌ها ضروري به نظر مي‌رسد. هدف: اين مطالعه با هدف تعيين تأثير آموزش آرام‌سازي پيش رونده عضلاني به روش نمايش عملي بر افسردگي پرستاران در مواجهه با بيماران مبتلا به كوويد-19 انجام شد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي در سال 1400 انجام شد. جامعه آماري پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي تابعه آجا شهر تهران بودند. 46 پرستار به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمون و كنترل قرار گرفتند. در گروه آزمون تكنيك آرام‌سازي پيش رونده عضلاني به روش نمايش عملي آموزش داده شد و پرستاران تشويق به انجام آن شدند. براي گروه كنترل مداخله‌اي انجام نشد. براي جمع‌آوري داده‌ها، از پرسشنامه‌هاي مشخصات دموگرافيك پرستاران و قسمت افسردگي پرسشنامه داس 21 استفاده شد. داده‌ها با نرم‌ افزار آماري SPSS نسخه 21 و با استفاده از آزمون‌هاي دقيق فيشر، كاي اسكوئر، تي مستقل و تي زوجي تحليل شدند. يافته‌ها: بين دو گروه آزمون و كنترل از نظر مشخصات دموگرافيك تفاوت معني‌داري وجود نداشت (0/05 P). افسردگي در پرستاران قبل از مداخله در گروه آزمون و كنترل به ترتيب 13.65±3.19 و14.08±2.69  بود كه تفاوت آماري معني نداري نداشتند (0/621=P)؛ در حالي كه بعد از مداخله به ترتيب به 9.95±2.36  و 13.95±2.73  رسيد (P 0/001). در گروه آزمون ميزان افسردگي پرستاران در مرحله پس آزمون به صورت معني‌داري كاهش يافت (P 0/001)، ولي در گروه كنترل تغيير معني‌داري ديده نشد (0/479=P). نتيجه‌گيري: با توجه به اثربخشي آموزش آرام‌سازي پيش رونده عضلاني به روش نمايش عملي بر كاهش افسردگي پرستاران در مواجهه با بيماران مبتلا به كوويد-19، پيشنهاد مي‌گردد براي پرستاران اجرا شده و خود آن‌ها نيز تشويق به اين كار شوند.