تأثير آموزش شادكامي با روش شناختي رفتاري بر اميد به زندگي و انگيزه پيشرفت دانش آموزان دختر داراي نارضايتي تصوير بدني مقطع نهم متوسطه شهر اصفهان

هدف از انجام اين پژوهش بررسي تاثير آموزش شادكامي با روش شناختي - رفتاري بر اميد به زندگي و انگيزه پيشرفت دانش آموزان دختر داراي نارضايتي تصوير بدني بود. به همين منظور با روش نمونه گيري خوشه اي از ميان مدارس دخترانه متوسطه دوره اول شهر اصفهان  در سال تحصيلي99 1398،يك مدرسه انتخاب و به تمامي دانش آموزان پايه نهم اين مدرسه(n=90) آزمون نارضايتي تصوير بدني (Littleton, Axsom, Pury, 2005)داده شد. بر اساس نتايج بدست آمده از آزمون تصوير بدني، تعداد 28 نفر از آزمودني هايي كه داراي بيشترين نگراني تصوير بدني بودند، انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه 14 نفره آزمايش و كنترل تقسيم شدند. آزمودني هاي هر دو گروه پيش آزمون هاي اميد به زندگي (Snyder, Harris, Anderson, 1991)  و انگيزه پيشرفت (Hermans, 1970) را تكميل كردند. دانش آموزان گروه آزمايش 10 جلسه 90 دقيقه اي آموزش شادكامي به شيوه شناختي رفتاري(Fordyce, 1983)  دريافت كردند. به آزمودني هاي گروه كنترل هيچ آموزشي داده نشد. پس از اجراي آموزش ها، آزمودني هاي هر دو گروه مجددا پرسشنامه هاي اميد به زندگي و انگيزه پيشرفت را تكميل كردند. براي تحليل ها از روش  تحليل آماري كوواريانس استفاده شد. نتايج  نشان دادند كه آموزش شادكامي با روش شناختي - رفتاري در  بهبود سطح اميد به زندگي و انگيزه پيشرفت دانش آموزان دختر داراي نارضايتي تصوير بدني تاثير دارد (p 0.05).