نقش آمادگي به نوستالژي، درد ذهني و تجربه زماني لذت در واكنش‌پذيري به استرس ادراك شده در دانشجويان داراي شكست عاطفي

هدف از اين پژوهش، بررسي سهم پيش بين آمادگي به نوستالژي، درد ذهني و تجربه زماني لذت در واكنش‌پذيري به استرس ادراك شده بوده است .روش پژوهش از نوع همبستگي و جامعه پژوهش شامل كليه دانشجويان داراي شكست عاطفي در دانشگاه آزاد اسلامي واحد ساوه بود. از اين جامعه، 162 دانشجوي داراي نشانگان ضربه عشق با روش نمونه‌گيري هدفمند ، انتخاب و پرسشنامه‌هاي واكنش‌پذيري به استرس ادراك شده Shulz,jansen) schlotz,2006) ،آمادگي به نوستالژيHavlena Holak 2006 درد ذهني (Orbach Mikulincer,2003) و تجربه زماني لذتGard 2006 بر روي آنها اجرا شد. تحليل داده­ها با همبستگي پيرسون و رگرسيون گام به گام انجام شد و يافته‌ها حاكي از نقش منفي سردرگمي و آشفتگي هيجاني (از ابعاد درد ذهني) در افزايش واكنش‌پذيري به استرس ادراك شده (p 0.01) و نقش مثبت آمادگي به نوستالژي در كاهش واكنش‌پذيري به استرس ادراك شده (p 0.01) بوده است. بنابراين ميتوان دريافت كه صرفنظر از نقش منفي تجربه احساس پوچي در تشديد واكنش افراد به استرس، اين تجارب و احساسات مثبت گذشته است كه مي‌تواند به عنوان يك منبع و تكيه‌گاه رواني، شرايط افراد را در موقعيت‌هاي استرس‌زا بهبود بخشد.