خوانش گفتمان داستان قرآني حضرت نوح(ع) با تكيه بر نظريۀ كنش ارتباطي يورگن هابرماس

نظريه كنش ارتباطي يك طرح انتقادي_اجتماعي براي رسيدن به تفاهم كه نخستين بار توسط يورگن هابرماس در سال 1982م نوشته شده است؛ بر اساس اين نظريه، كنشگران به منظور رسيدن به يك درك و همكاري مشترك، از طريق استدلال با يكديگر ارتباط برقرار مي‌كنند. اين جستار با استفاده از روش توصيفي_تحليلي، داستان قرآني حضرت نوح(ع) را با تكيه بر نظريه كنش ارتباطي هابرماس تحليل و بررسي مي كند. برآيند پژوهش حاكي از آن است كه گفتمان حضرت بر پايه نظريه مذكور يك گفتمان فعال و پويا بوده و توانسته بر ذهن مخاطبان اثر بگذارد؛ در اين ميان تعدادي از اطرافيان از كلام حضرت تأثير پذيرفتند و ساير آن ها بدون اثرپذيري و اهتمام به آن، در مسير تباهي و هلاكت قرار گرفتند. از طرفي ديگر ايشان با استفاده از گفتمان مبتني بر كنش ارتباطي در سرتاسر داستان، ذهن مخاطب خويش را نشانه مي‌رود تا از اين طريق قوه استدلال را در او پرورش دهد و شرايط را براي رسيدن به تفاهم و عملي كردن كنش مطلوب فراهم سازد