نقدي بر روش‌‌شناسي حقوق ضد تبعيض از منظر درهم‌‌تنيدگي (اينترسكشناليتي)

اگرچه تبعيض و نابرابري از رايج‌ترين اصطلاحات گفتمان حقوق ضد تبعيض است اما در مورد روش‌‌شناسي تبعيض در بين حقوق‌دانان‌‌ كمتر بحث شده است. روش غالب شناسايي حقوقي زمينه‌‌هاي تبعيض مبتني بر معيارهاي تعييرناپذيري و يك سويه‌‌گي در تبعيض‌هاي تك‌بنيان و اعمال رويكرد افزايشي در تبعيض‌‌هاي بيش از يك زمينه است. روش اثبات تبعيض نيز مبتني بر اعمال آزمون مقايسه بر مبناي تقسيم‌بندي دوگانه يا چندگانه است. اين مقاله از درهم‌تنيدگي به عنوان يك روش انتقادي استفاده مي‌كند تا ضعف روش‌شناسي حقوق ضد تبعيض هم در سطح هنجاري و هم در سطح رويه‌‌اي در شناسايي زمينه‌هاي تبعيض و اثبات وقوع تبعيض را برجسته ‌‌كند. ذات‌‌گرايي در تجربه تبعيض، تعريف مضيق، انحصاري، تك‌سويه و جداگانه زمينه‌‌هاي تبعيض و معيارهاي شناسايي آن، روش اثبات تبعيض تك‌‌بنيان و اعمال آزمون مقايسه محدود مبتني بر دوگانه تبعيض‌‌گر/تبعيض‌‌ديده بدون در نظر گرفتن پيچيدگي‌‌هاي هر مورد تبعيض از جمله انتقادات درهم‌‌تنيدگي به روش‌‌شناسي تبعيض است. به دنبال نقد رويكرد مسلط روشي با تأكيد بر آراي قضايي، روش‌‌شناسي تبعيض درهم‌تنيده مبتني بر اصل رابطه‌‌اي بودن، زمينه و شرايط محوري و مقايسه منعطف، ضروري و جامع معرفي مي‌‌شود. تلاش نگارندگان بر آن است كه استفاده از درهم‌‌تنيدگي به عنوان روش، در حقوق بيشتر مورد توجه قرار گيرد و فقط در سطح نظريه باقي نماند. روش‌‌شناسي كه همچنان به ساختار زمينه‌‌اي حقوق ضد تبعيض پايبند بماند اما فهم دقيق‌‌تري از واقعيت پديده تبعيض ارائه دهد.