واكاوي ادله علمي وجود خداوند در انديشه آنتوني فلو

بشر از ابتداي حيات خود تا كنون به دنبال دليلي براي مبدأ هستي است و اين مسئله، زمينه مباحثه انديشمندان را فراهم كرده‌است. آنتوني فلو از جمله انديشمنداني است كه با تكيه بر قرينه‌گرايي و به دنبال واكاوي جهانبيني ديني، ابتدا به خداناباوري و سپس به خداباوري روي‌مي‌آورد. فلو با توجه به رويكردش، به دنبال قرائن علمي و تجربي براي باورهاي خود بود كه با توسل به همين رويكرد و چينش آن در قالب برهان غايت‌شناختي، در نهايت به خداباوري مي‌رسد كه واكاوي اين قرائن موضوع اين نوشتار است. در نتيجه آشكار خواهدشد كه اين دلايل علمي و تجربي تا اندازه‌اي مي‌توانند قرائن مفيدي براي خداباوري باشند ولي ماهيت علم، نبود ثبات و دگرگوني است كه سستي مهمي براي امور معرفتي قلمداد مي‌شود. همچنين اگرچه فلو با توسل به آن‌ها از يك خداباور‌طبيعي فراتر نمي‌رود، ولي به دخالت خداوند در طبيعت بعد از خلقت اشاره مي‌كند كه نشان دهنده نبود انسجام كافي انديشه او بعد از دگرگوني عقيده است. در نهايت بايد گفت كه با توجه به خداباورِ طبيعي بودن او، خداباوري‌اش در عمل تفاوت چنداني با خداناباوري او ندارد.