بررسي و نقد مباني سلفيۀ جهادي در مسئلۀ جهاد نظامي با دشمن

سلفيۀ جهادي با ايجاد تغيير در اقسام توحيد و افزودنِ توحيد حاكميت و تشريع و تقنين به آن، در صددِ بازگرداندن ممالك اسلامي به خلافت اسلامي از طريق مبارزۀ نظامي با حكّام كشورهاي اسلامي هستند. آنها با تكفيرِ حكّامي كه بغير ما انزل الله، حكم مي‌كنند يا اينكه به‌وسيلۀ دموكراسي و انتخابات به حكومت رسيده‌اند، راه را براي كشاندن مسلمانان به جنگ‌هاي داخلي و غافل‌ماندنشان از دشمنان اسلام، هموار كرده‌اند. آنها معتقدند كه عامل اصلي عقب‌ماندگيِ امروزۀ جهان اسلام، دست‌برداشتن از احكام اسلامي و فاصله‌گرفتن از گذشتۀ افتخارآميزشان است كه با قبول داده‌هاي غربي (دموكراسي، ليبراليسم و سكولاريسم) در شيوۀ ادارۀ جامعۀ اسلامي، «دارالاسلام» را به «دارالكفر» تبديل كرده‌اند. سلفي‌هاي جهادي، جهاد ابتدايي عليه كشورهاي اسلامي و كشتن مردها و اسارت زن‌ها و فرزندانشان و چپاول اموال آنها را براي تشكيل حكومت اسلامي، جايز و مُقدَّم بر جهاد با دشمنان اسلام مي‌دانند؛ لذا در اين مقاله در صددِ بررسيِ تطبيقيِ تضاد ديدگاه سلفيۀ جهادي (گروه‌هاي مسلح تكفيري) با علماي فريقين در مباني جهاد نظامي با دشمن هستيم.