تحليل حس شنوايي از ديدگاه مولوي

بيان مسئله: در نگرش مولوي به حواس پنج‏گانۀ ظاهري آدمي، حس شنوايي جايگاهي ممتاز و برتر دارد؛ بنابراين مولوي با توجه‏ به ساحت بيروني انسان و با نگرش فيزيولوژيك، حس شنوايي را نخستين و مهم‏ترين حس فعال انسان براي ادراك دنياي محسوسات مي‏داند. اين حس در پيوند با دل و درون آدمي، زمينه‏هاي تكامل حقيقي انسان را با شنيدن سخنان بزرگان فراهم مي‏آورد. ازسوي ديگر با توجه ‏به ساحت دروني انسان و با نگرش معرفت‏شناسانه، گوش باطني را از مراتب وجودي و روحي آدمي مي‏داند كه دراثر رفع حجاب‏ها، موجب درك و فهم سخن و صداي جماد و نبات و عالم عرش و فرش مي‏شود.روش: اين مقاله به روش تحليلي به واكاوي نگرش مولوي دربارۀ حس شنوايي در ساختمان آفرينش آدمي مي‏پردازد.يافته‌ها و نتايج: مولوي بر آن است كه انسان‏ها، ضمن بهره‏گيري از حس شنوايي براي ارتباط با دنياي بيرون، بايد تاحدّ امكان بكوشند تا مرتبۀ حس شنوايي ظاهري را به مرتبۀ شنوايي باطني برسانند و آن را تكامل بخشند تا از صوت عالم بالا و ذوق و وجد روحاني حاصل از آن بهره‏مند شوند؛ نيز ازپي آن به صدا و آواز حق برسند (گفت پيغمبر كه آواز خدا/ مي‏رسد در گوش من همچون صدا).