تدوين نظريه طيفي روابط ضمني رهبران در سازمان‌هاي عمومي داراي رفتار داوطلبانه (نقش نگرش و ادراك رهبران از رابطه، در اثربخشي روابط آنها با پيروان)

نظريه روابط ضمني يكي از مباحث روابط بين فردي مي باشد كه تاكنون بيشتر در مطالعات روانشناسي به كار گرفته شده است. اين نظريه كه به مطالعه روابط نزديك مي پردازد، دو باور رشد و سرنوشت را ارائه مي دهد كه در مطالعات مختلف به نام هاي ديگري نيز قابل مشاهده است. هدف اين مطالعه توسعه اين نظريه در بستر سازماني و در ارتباط با رهبران سازمان مي باشد. اين مطالعه براي رسيدن به اين هدف با استفاده از روش تحقيق پديدارشناسي و ابزار مصاحبه نيمه ساختاريافته، به صورت كيفي با 21 نفر از رهبران سازمان‌هاي عمومي داراي رفتار داوطلبانه مصاحبه مي نمايد. روش نمونه گيري به صورت قضاوتي هدفمند مي باشد و جامعه آماري از بين سرپرستاني كه داراي حداقل 5 سال سابقه كاري در رهبري تيم هاي داوطلبانه دارند، انتخاب گرديد. يافته ها نشان مي دهد، نه تنها باورهاي رشد و سرنوشت در نظريه روابط ضمني كه تاكنون در مطالعات روانشناسي به كار گرفته مي شد، قابليت استفاده در مطالعات سازماني را نيز دارد، بلكه با نگاه سازماني مي توان اين نظريه را در يك ديدگاه طيفي با شش باور شامل باور سرنوشت، باور مشروط، باور گشودگي، باور عدم مقاومت، باور قدرشناسي و نهايتاً باور رشد دسته بندي نمود.