تاثير سياست‌گذاري دولت بر كيفيت حكمراني در ايران با رويكرد سياست‌هاي كلي نظام

پس از پيروزي انقلاب اسلامي ايران به رهبري امام خميني(ره) و تامين استقلال سياسي كشور، حكمراني نخبگان سياسي جديد با سياست‌گذاري‌هاي رژيم پهلوي تفاوتي بنيادي پيدا كرد. با گذشت بيش از چهار دهه از انقلاب و اجراي شش برنامه توسعه در كشور و بروز ابرچالش هاي اقتصادي و سياسي، نظير تورم، بيكاري، افزايش نقدينگي، بحران مالي صندوق‌هاي بازنشستگي، كسري بودجه، فساد، منازعات سياسي نخبگان و تحريم هاي بين المللي، كيفيت حكمراني در كانون توجه صاحبنظران قرار گرفته است. از اينرو با توجه به سياستهاي كلي نظام، پرسش اصلي در اين پژوهش بدين قرار است كه سياست‌گذاري دولت چه تاثيري بر كيفيت حكمراني در ايران دارد؟ در اين پژوهش با بهره گيري از نظريه دولت ويژه پرور جديد «فرانسيس فوكوياما»، عملكرد حكمراني در ايران مورد بررسي قرار گرفته است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد دولت ايران با اتكاء بر سياستگذاري ويژه پرورانه برخلاف سياستهاي كلان سياسي و اقتصادي مصوب، به عنوان مهمترين عامل موثر بر تقليل كيفيت حكمراني به شمار مي رود. مقاله حاضر با روش كيفي از طريق بررسي اسناد به تبيين كيفيت حكمراني در ايران مي پردازد.