بررسي و تحليل انديشه تقديرگرايي در تاريخ عالم‌آراي عباسي

اين پژوهش بر آن است كه انديشه تقديرگرايي را به عنوان يكي از ويژگي‌هاي تاريخ‌نگاري اسكندربيگ منشي تركمان در تاريخ عالم‌آراي عباسي مورد بررسي قرار دهد. يافته‌هاي اين تحقيق نشان مي‌دهد كه انديشه تقديرگرايي يكي از مهمترين محورهاي نگارش عالم‌آراي عباسي بوده، به گونه‌اي كه اسكندربيگ در همه روايت‌هاي تاريخي، مشي تقديرگرايانه را حفظ و به آن پايبند بوده است. او در هيچ زمينه‌اي خود را ملزم به ارائه تبيين‌ها و تحليل‌هاي عقلاني ندانسته و بويژه در زمينه اخبار منفي، خط سير تقديرگرايي را دنبال نموده و با استفاده از آن به توجيه ناكامي‌ها پرداخته است. ميزان تقديرگرايي در متن تاريخ عالم‌آرا بسته به شرايط سياسي كم و زياد مي‌شد و به طور متوسط اين ميزان در فاصله سالهاي مرگ شاه‌ طهماسب(984 -930 ق) تا به اوج رسيدن قدرت شاه‌‌عباس، بيشتر از ديگر مقاطع بوده است. به سبب ماهيت موضوع مورد پژوهش، روش تحقيق توصيفي- تحليلي مي‌باشد.