روش بهبود طراحي فضاي باز نيروگاه بر اساس شاخص آسايش حرارتي دماي معادل فيزيولوژيكي

نيروگاه‌ ها از مهم‌ ترين منابع ايجاد جزاير گرمايي هستند. مصرف روزافزون انرژي، تغيير عوامل حرارتي و ايجاد خرداقليم‌ ها، بر شرايط حضور افراد در فضاهاي باز اثرگذار بوده و استفاده از اين فضاها بسيار به درك حرارتي فرد از محيط بستگي دارد. بنابراين اهميتي كه در برقراري آسايش در فضاهاي باز محيط ‌هاي صنعتي و نيروگاهي احساس مي‌ شود، براي حضور طولاني‌ تر و با كيفيت‌ تر كاركنان در اين دسته از فضاها، است. بررسي عملكرد حرارتي فضاهاي باز در كاربري ‌هاي گوناگون، در رابطه با رفتار خرداقليمي آن‌ ها، مورد ارزيابي ‌هاي مختلفي قرار گرفته است، اما چنين پژوهشي و با هدف طراحي درست و اصولي در فضاي باز نيروگاه‌ ها در دسترس نيست. بنابراين پژوهش حاضر تلاش كرده است تا ضمن بررسي و شناخت ويژگي ‌هاي ساختاري فضاي باز نيروگاه نيشابور، از نرم‌ افزار ENVI-met 4  به منظور شبيه سازي و سنجش شرايط خرداقليم نيروگاه استفاده كرده و تغييرات پارامترهاي اقليمي شامل دماي هوا، رطوبت نسبي، سرعت باد، دماي متوسط تابشي و شاخص اقليمي PET در گرم‌ترين روز (۲۳ تير) و سردترين روز (۳۰ دي) مورد ارزيابي قرار دهد. نتايج نشان ‌دهنده‌ ي خروج شرايط حرارتي نيروگاه از محدوده ‌ي آسايش حرارتي در اين دو فصل و در زمان اداري است؛ و بر اساس طراحي‌ هاي پيشنهادي، مشخص شد كه مي‌ توان با كاهش تراكم پوشش گياهي در جهت باد غالب، رطوبت را در مركز سايت افزايش داده و با كاشت درختان خزان ‌ناپذير و با الگوي ضربدري در جهت بادهاي سرد زمستاني، شرايط آسايشي را در مركز سايت و مسير پرتردد كاركنان افزايش دهيم.