بررسي تطبيقي سازش در مقررات آيين دادرسي مدني فراملي و حقوق ايران

سازش به‌عنوان يكي از شيوه‌هاي مؤثر حل‌‌وفصل اختلافات از ديرباز مورد توجه قرار داشته و به قوانين كشورهاي مختلف ورود نموده است. در همين راستا قانون آيين دادرسي مدني فراملي كه با هدف تبيين مفاهيم اصلي عنصر حياتي عدالت در نظام‌هاي حقوقي مختلف دنيا و در نهايت ارائه قانوني مدون، خاصه در زمينه‌ي دعاوي بازرگاني بين‌المللي كه قابل تسري به ساير اختلافات حقوق مدني نيز مي‌باشد، پا به عرصه وجود نهاده، به حل‌وفصل اختلافات از طريق برقراري صلح و سازش اهتمام ويژه ورزيده است. پيشنهاد سازش در مقررات يادشده در صورتي‌كه بدون علت موجه مورد پذيرش قرار نگيرد با ضمانت اجراي قانوني همراه خواهد بود كه اين امر با فلسفه وجودي سازش در تعارضي آشكار قرار دارد. قانون‌گذار ايران نيز در قوانين مختلف به حل اختلاف از طريق سازش توجه نموده و حتي قانون خاصي تحت عنوان شوراي حل اختلاف براي احياء و اشاعه فرهنگ صلح و سازش وضع نموده است. با توجه به مزاياي بسيار حل‌وفصل اختلافات از طريق سازش، مقاله حاضر با تمسك به روش توصيقي - تحليلي و با استفاده از مطالعات كتابخانه‌اي درصدد بررسي تطبيقي سازش در قانون آيين دادرسي مدني فراملي و قوانين كشور ايران است تا ضمن بيان انطباق قوانين ياد شده وجوه افتراق آنان نيز مشخص شود.