دلالت مندي فضاهاي داستاني ادبيات دريا در ايران و سوريه (مطالعه موردي: رمان اهل غرق از منيرو رواني پور و رمان الشراع و العاصفه از حنا مينه)

داستان‌هايي كه صحنه حوادثشان درياست در زمره ادبيات دريا بشمار مي آيند. دريا از مفاهيم برجسته رمانهاي فارسي و سوري است. دراين مقاله، منيروروانيپور و حنامينه به عنوان نمايندگان ادبيات دريا در داستانويسي معاصر، اغلب درپي ايجاد تحول به حكم ناشناخته بودن دريا، بر تغييرات ريشه‌اي و مبارزات سياسي اجتماعي مردم تأكيد دارند. ملوانان، ماهيگيران و اهالي بندر نماد توده مردمند. رمان اهل‌غرق روانيپور تحولات اجتماعي مردم روستاي جفره بوشهر و روند تغييرشان ازسادگي روستايي واعتقادات سنتي بسوي جامعه مدرن را ترسيم و سنت و مدرنيسم را روبروي هم قرار ميدهد. رمان الشراع والعاصفه حنامينه تحول جامعه سوريه از ناآگاهي و سرسپردگي، بجامعه‌اي مبازر و آگاه را مي نماياند. با روش تحقيقِ توصيفي، تحليلي مقاله، به اين نتيجه ميرسيم جستجوي تحولات ريشه اي، ارتباط مستقيم مكان باعناصر داستان، اشعار عاميانه، ادبيات دريا، تأثير مكان برشخصيت، نماد و تخيل، اسطوره‌آفريني، اسطوره‌پردازي، آيين‌نمايي و رسومات‌پردازي از ويژگيهاي رمانهاي ادبيات دريا به شمار مي‌روند.