تأثير تمرينات مقاومتي و استقامتي بر بيان ژن‌هاي درگير در اتوفاژي عضلاني رت‌هاي نر سالمند

مقدمه: يكي از مشكلات عمده در دوران سالمندي، ساركوپنيا يا لاغري عضلاني مي‌باشد كه با انجام تمرينات مختلف ورزشي مي‌توان از گسترش آن جلوگيري نمود. هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير تمرينات مقاومتي و استقامتي بر بيان عوامل ژني درگير در اتوفاژي عضلاني رت‌هاي نر سالمند بود.روش‌ها: در اين مطالعه، تعداد 30 سر موش صحرايي نر سالمند 18 ماهه، به‌طور تصادفي به 3 گروه شاهد (10 سر)، تمرين استقامتي (10 سر) و تمرين مقاومتي (10 سر) تقسيم شدند. تمرينات 5 جلسه در هفته به مدت 8 هفته انجام شد. 48 ساعت پس از آخرين جلسه‌ي تمريني و پس از ناشتايي شبانه، تمامي موش‌ها كشته شدند و از عضله‌ي دوقلوي آن‌ها بافت‌‌‌برداري صورت گرفت. سپس ميزان بيان ژن‌هاي AKT و FOXO3 با استفاده از ژن مرجع به روش Real Tim PCR اندازه‌گيري شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي واريانس يك طرفه و Tukey صورت گرفت.يافته‌ها: نتايج آزمون آناليز واريانس نشان داد كه بين گروه‌هاي تمرين مقاومتي، استقامتي و شاهد به ترتيب در مقادير AKT و FOXO3 تفاوت معني‌داري وجود دارد. نتايج آزمون تعقيبي Tukey براي هر دو پروتئين نشان داد، بين گروه «شاهد و مقاومتي» تفاوت معني‌داري وجود داشت و تمرين مقاومتي، تأثير بيشتري نسبت به تمرين استقامتي دارد.نتيجه‌گيري: تمرينات مقاومتي در عضله‌ي اسكلتي نسبت به تمرينات استقامتي بيشتر، مي‌توانند موجب فعال‌سازي مسيرهاي اتوفاژي شوند. بنابراين، به نظر مي‌رسد تمرين مقاومتي، شيوه‌ي تمريني مؤثرتري در بهبود بيان ژن‌هاي درگير در پيشبرد ساركوپنيا همراه با سالمندي داشته باشد