از نظام نشانه اي تا نظام ابژه اي در شازده احتجاب گلشيري

نشانه شناسي در فرايندي تحولي، از نشانه شناسي ابژه محور به نشانه شناسي سوژه محور و سپس به نشانه شناسي پديدارشناختي گرايش مي يابد. حاصل چنين بينشي، شكل گيري رابطه اي مبتني بر چالش يا تطبيق ميان سوژه و ابژه و جهان هستي است. برپايۀ اين، شاهد نوعي تأثير و تأثّر ابژه ها و سوژه ها هستيم. معني نيز در اثر درهم آميختگي سوژه و ابژه به طور سرايتي از يكي به ديگري منتقل مي شود. ابژه ها نيز در نقشي بيناابژه اي در تعامل يا چالش با يكديگر قرار مي گيرند و اين امر بر عملكرد و رفتار فرهنگي و اجتماعي سوژه هاي انساني تأثير مي گذارد و نوع تبادلات آنها را تعيين مي كند. درواقع، ابژه بر صدر مي نشيند و با وجه مشروعيت بخش و اقتدارگراي خود مي تواند به فروپاشي ساحت حضوري سوژه يا بازاستقرار آن منجر شود. مسألۀ مقاله اين است كه اين فرايند چگونه و مبتني بر كدام ويژگي ها و گفتمان ها تحقق مي يابد. برپايۀ اين، در پژوهشِ حاضر به بررسي اين دو پرسش مهم پرداخته مي شود كه ويژگي ها و بايسته هاي گذر از نظام نشانه اي به نظام ابژه اي و كاركردهاي گفتماني آن در شازده احتجاب گلشيري چگونه است؟ همچنين جايگاه فرايند معنايي ابژه و نقش آن در وضعيت حضوري سوژه چيست؟ درواقع هدف اصلي اين مقاله بررسي سير تحول از نظام نشانه اي به نظام ابژه اي و استقرار نظام ابژه اي و جايگاه هاي فرايند معنايي آن است. نتيجه نشان مي دهد ابژه ها در فرايند گذر از نشانه تا ابژه شدگي، جايگاه اقتدارگري، پروتزي، مكاني، كنشي، نمودي، طنزگونگي، ارجاعي، فرهنگي، تاريخي و مشروعيت بخشي پيدا مي كنند.