پيامدهاي منطق حاكم بر تكوين ميلِ درون‌ماندگار در فلسفه‌ ادبياتِ ژيل دلوز

ژيل دلوز فيلسوف پساساختارگراي فرانسوي كه فلسفه اي برمبناي هستي شناسيِ ميلِ درون ماندگار پايه ريزي كرده، كتاب ها و تك نگاري هاي جداگانه اي نيز دربارۀ هنر و ادبيات به نگارش در آورده است. اين دو روند كه در طي حيات فكري او به طور هم زمان به پيش رفته اند، مسئلۀ نسبتِ ميان درك تازۀ دلوز از ميل و رخدادِ ادبيات را مطرح مي سازد. دلوز با نقد فرايند اديپي شدن ناخودآگاه در سنت روانكاوي فرويدي- لكاني، برساخته شدن ميل را صرفاً روندي به منظور پركردن فقدان لكاني نمي داند بلكه ميل در نظر او، برسازندۀ امر نو، ايجابي و روايت‌گر است. ازسوي ديگر براي دلوز كار ادبيات وفاداري به رخداد و تواني است كه ايجادكنندۀ يك نسبت تازه با وضعيت امور است. دلوز با خلق مفهوم خط گريز و ماشين ادبي رسالت شيزوفرنيك و كاركرد ادبيات را آفرينش تأثيرها و تك بودگي هاي ناب و مرئي كردن نيروهاي نامرئي در هر وضعيت و به بيان خلاصه تر، بردن زندگي به وضعيت توان غيرشخصي مي‌داند. اين پژوهش به اين مسئله مي پردازد كه درك تازۀ دلوز از ميل به‌‌مثابه امري درون ماندگار چگونه مي تواند در مركز فلسفۀ ادبيات او جاي گيرد و اين امر چه پيامدهاي رهايي بخشي در پي خواهد داشت؛ يعني چگونه ميل درون ماندگار به‌‌مثابه شرط امكان ادبيات مي تواند زمينۀ‌ استعلاييِ تازه‌اي براي انديشيدن از مجراي فلسفه و ادبيات بگشايد.