اثر‌بخشي باور/جهت انگيزشي و خلاقيت شناختي/شخصيتي بر ارتقاء پيشرفت‌تحصيلي

هدف از پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي باور/جهت انگيزشي و خلاقيت شناختي/شخصيتي بر ارتقاء پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزان بود. روش پژوهشي، نيمه‌آزمايشي با پيش‌آزمون پس‌آزمون با يك گروه گواه (بدون دوره پيگيري) بود؛ كه جامعه آماري آن كليه دانش‌آموزان دختر و پسر پايه يازدهم دبيرستان‌هاي شهرتهران در سال تحصيلي98 97 بودند؛ كه از ميان آن‌ها نمونه‌اي به حجم 30 نفر به روش نمونه‌گيري تصادفي (15 نفر گروه آزمايش و 15 نفر گروه گواه) انتخاب و به پرسشنامه‌هاي باور انگيزشي پينتريچ و دي‌گروت (1990)، جهت‌گيري‌انگيزشي والرند (1992)، خلاقيت شناختي تورنس (فرم ب، 1993) و خلاقيت شخصيتي عابدي (1372) در دو مرحله پاسخ دادند. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از تحليل كواريانس چند‌متغيري استفاده شد. نتايج حاصل از تحليل كواريانس نشان داد متغيرهاي باور و جهت انگيزشي و خلاقيت شخصيتي در سطح (0/05 P)، خلاقيت شناختي و معدل در سطح ‌ (0/01 P) در بين گروه گواه و آزمايش داراي تفاوت معنادار است. نتايج حاكي از آن است كه مداخلات آموزشي باعث ارتقاء پيشرفت‌تحصيلي شده است در نتيجه مدارس با بكارگيري برنامه‌هاي مداخلات آموزشي مي‌توانند به ارتقاء پيشرفت‌تحصيلي دست يابند.