اثربخشي آموزش راهبردهاي برنامه‌ريزي عصب زبان‌شناختي بر هوش هيجاني، انگيزش پيشرفت و خودپنداره تحصيلي دانش آموزان دختر مبتلا به ناتواني‌هاي يادگيري

هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير آموزش راهبردهاي برنامه‌ريزي عصب زبان‌شناختي بر هوش هيجاني، انگيزش پيشرفت و خودپنداره تحصيلي بود. روش‌ پژوهش حاضر آزمايشي از نوع پيش آزمون پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه‌ آماري پژوهش را كليه دانش‌آموزان دختر پايه پنجم ابتدايي شهر ايذه در سال تحصيلي 400- 1399 تشكيل دادند. از جامعه فوق 30 نفر كه داراي ناتواني هاي يادگيري بودند با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي به عنوان حجم نمونه پژوهش انتخاب و سپس نمونه منتخب به صورت تصادفي در قالب گروه‌هاي آزمايشي و گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. آزمودني‌هاي گروه آزمايش به مدت دو ماه در 10 جلسه 60 دقيقه‌اي تحت آموزش راهبردهاي برنامه‌ريزي عصب زبان‌شناختي قرار گرفتند. ابزار گردآوري داده‌ها شامل پرسشنامه‌هاي هوش هيجاني (پترايدز و فارنهام، 2001)، انگيزش پيشرفت (هرمنس، 1977) و خودپنداره تحصيلي (ليو و وانگ، 2005) بود. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از شاخص‌هاي آماري توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) و آمار استنباطي (تحليل كوواريانس چندمتغيره) استفاده شد. نتايج تحليل بيانگر تأثير راهبردهاي برنامه‌ريزي عصب زبان‌شناختي بر انگيزش پيشرفت و خودپنداره تحصيلي آزمودني‌‌هاي گروه آزمايش بود، اما بر هوش هيجاني تأثير معناداري مشاهده نشد. بر اساس يافته‌هاي پژوهش مي‌توان گفت آموزش راهبردهاي برنامه‌ريزي عصب زبان‌شناختي يك روش مفيد و مؤثر در افزايش انگيزش پيشرفت و خودپنداره تحصيلي دانش‌آموزان داراي ناتواني‌هاي يادگيري است.