ارجاع متقابل در زبان فارسي

مطابقه را مي‌توان رخدادي دانست كه طي آن، كلمه‌اي مشخصه‌هاي صرفي‌اي مي‌گيرد كه از جاي ديگر نشئت مي‌گيرد، و اين به معناي وضعيتي است كه در آن، صورت هدف داراي نشانه‌هاي دستوري‌اي است كه توسط ناظر نظارت مي‌شود. از سوي ديگر، ارجاع متقابل (در خصوص نشان‌دار شدن فعل) را غالباً مي‌توان، در مورد زبان‌هاي ضميرانداز، براي سازوكاري به كار برد كه از رهگذر آن، فعل با عناصري مقيد نشان‌دار مي‌شود تا موضوع‌هاي خود را بيان كند. اين فعل به تنهايي مي‌تواند بيانگر موضوع‌هايش باشد، زيرا از لحاظ تصريف غني است. ازآنجاكه فارسي نيز، به‌عنوان زباني ضميرانداز، داراي ويژگي‌هاي مذكور است، پس قاعدتاً اين عنوان را مي‌توان براي نظام فعلي فارسي معيار به كار برد؛ اما ظاهراً ارجاع متقابل، در اين كاربرد، در زبان فارسي، به‌طور فني و جامع بررسي نشده است و در عوض، معمولاً اصطلاح مطابقه در اين مورد به كار مي‌رود؛ بنابراين، اين پژوهش بر آن شد تا با بررسي 43 فيلم‌نامۀ فارسي (معيار، گونۀ محاوره‌اي) دريابد: آيا مي‌توان اصطلاح ارجاع متقابل را براي وضعيت رده‌شناختي نظام مطابقۀ فعل فارسي نيز به كار برد؟ اجزاي ارجاع متقابل و شروط حاكم بر آن چيست؟ آيا براي اصطلاح مزبور مي‌توان حوزه‌اي مناسب معرفي كرد؟ در اين راستا، مطالعۀ حاضر، در چارچوب رده‌شناختي، بر مبناي آراي سيويرسكا و بيكر (2005) و كوربت (2006)، اجزاي ارجاع متقابل فعل، شروط حاكم بر آن و حوزۀ فني مربوط به آن را معرفي كرده و براي انتخاب از ميان دو اصطلاح ارجاع متقابل و مطابقه، پيوستاري دوسويه ارائه داده است.