ارزيابي تاثير نانوارگانوسيلان زايكوترم و تغييرات دانه بندي بر ضخامت غشاي قير و حساسيت رطوبتي مخلوط آسفالت گرم

دوام مخلوط‌هاي آسفالتي تا حد زيادي به ضخامت غشاي قير بستگي دارد. عريان‌شدگي، جدا شدن پوشش قير از روي سنگدانه‌ها به دليل عملكرد آب و نفوذ به پيوند قير و سنگدانه است. در اين مطالعه از سنگدانه‌هاي بازالتي، دانه‌بندي حد وسط تهيه گرديد و سپس با اعمال حدود رواداري در بخش ريزدانه، دو دانه‌بندي ديگر نيز از دانه‌بندي اصلي تهيه شد. از نانو ارگانوسيلان زايكوترم به عنوان افزودني مايع ضدعريان‌شدگي استفاده شد. از دستورالعمل‌هاي نشريه MS-2 انستيتو آسفالت، گزارش‌هاي NCHRP 567، Austroads و VicRoads جهت محاسبه ضخامت غشاي قير، از ميكروسكوپ الكتروني روبشي جهت تهيه تصوير از ضخامت غشاي قير و از آزمايش‌ نسبت مقاومت مارشال (MSR) و آزمايش نسبت مقاومت كششي غير‌مستقيم (TSR) براساس AASHTO T283 جهت ارزيابي دوام رطوبتي در هر سه مخلوط آسفالتي استفاده شد. نتايج نشان داد كه تغييرات دانه‌بندي در بخش ريزدانه، باعث كاهش 12.9 درصدي ضخامت غشاي قير در مخلوط‌هاي آسفالتي داراي دانه‌بندي حد بالاي ريزدانه و افزايش 17.7 درصدي ضخامت غشاي قير در مخلوط‌هاي آسفالتي داراي دانه‌بندي حد پايين ريزدانه شده است كه اين تغييرات لزوم انجام آزمايش‌هاي دوام را ضروري مي‌سازد. همچنين در ارزيابي دوام رطوبتي، هر سه مخلوط آسفالتي با توجه به معيارهاي MSR و TSR مستعد عريان‌شدگي بودند و استفاده از زايكوترم، هرچند تاثير مثبتي در معيار MSRدر هر سه مخلوط آسفالتي داشته است، اما با توجه به معيار TSR، مخلوط آسفالتي داراي دانه‌بندي حد پايين ريزدانه همچنان مستعد عريان‌شدگي بوده و بنابراين، زيان رطوبتي كه ناشي از تغييرات دانه‌بندي در اين مخلوط آسفالتي است، توسط افزودني زايكوترم هم رفع نمي‌گردد.