بررسي ميزان شيوع درماتوفيتوزيس در سگ‌هاي ارجاعي به كلينيك‌هاي دامپزشكي شهرستان بابلسر استان مازندران

درماتوفيت‌ها به عنوان عوامل قارچي كه اغلب ضايعات پوستي ايجاد مي‌كنند، شناخته مي‌شوند. آسيب‌هاي ناشي از درماتوفيتوزيس مي‌تواند براي حيوانات و صاحبان آن‌ها ناخوشايند باشد. عوامل درماتوفيتي مي توانند انسان دوست، حيوان دوست و خاك دوست باشند. در اين مطالعه به بررسي شيوع اين بيماري در سگ هاي شهرستان بابلسر پرداخته شد. بدين منظور، طي مدت 6 ماه از صد قلاده سگ ارجاعي به كلينيك‌هاي سطح شهر نمونه ‌برداري گرديد كه پس از كشت و مشاهده ميكروسكوپي، ميزان آلودگي با عوامل درماتوفيتي 13% تعيين شد. شايع‌ترين عامل درماتوفيت، ميكروسپوروم كنيس با 61% آلودگي بود كه به شكل معني داري(P 0.05) بيشتر از ساير عوامل درماتوفيتوزيس مشاهده شد. ساير درماتوفيت‌هاي جداشده شامل ميكروسپوروم جيپسئوم، ميكروسپوروم نانوم و تريكوفايتون وروكوزوم بودند. همچنين ميزان ابتلاء در سگ‌هاي بالاي يك سال، به شكل معني ‌داري دو برابر بوده است(P 0.05) اما اختلاف معني ‌داري از نظر آلودگي بين دو جنس مشاهده نشد. نهايتاً ميزان آلودگي در شهرستان بابلسر نسبت به پژوهش‌هاي قبلي كه ميزان شيوع عوامل درماتوفيت را بررسي كرده بودند، در سطح پايين ‌تري بوده اما با اين حال، رعايت نكات بهداشتي و مراقبت‌هاي بيشتر از حيوان در تمامي سنين، توصيه مي‌شود. با كاهش آلودگي و عفونت درماتوفيت در دام هاي اهلي مي توان به كنترل اين عفونت در جوامع انساني اميدوار بود.