تاثير پويا شدن ذخاير ميانگره‌هاي ساقه بر سرعت رشد خطي دانه در ارقام گندم

هدف تحقيق حاضر مطالعه مقدار تجمع مواد فتوسنتزي و انتقال مجدد آن در ميانگره‌هاي مختلف ساقه و تاثير آن بر سرعت رشد خطي دانه در ارقام مختلف گندم بود. تعداد 18 رقم گندم در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي و منابع طبيعي مغان در شرايط فارياب در سال زراعي 94-1393 مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه بيشترين تجمع مواد فتوسنتزي با ميانگين 778 ميلي‌گرم در ميانگره‌هاي زيرين اتفاق افتاد. همچنين ميانگره ماقبل‌آخر و دم‌گل‌آذين با ميانگين 462 و 423 ميلي‌گرم در رتبه‌هاي بعدي بودند. روند مشابهي در خصوص انتقال مجدد مواد ذخيره شده مشاهده گرديد. ميانگين انتقال مجدد در ميانگره‌هاي زيرين، ميانگره ماقبل‌آخر و دم‌گل‌آذين به ترتيب 360، 201 و 137 ميلي-گرم بود. در بين ارقام مورد مطالعه، الوند و نيك‌نژاد پتانسيل بالايي از ذخيره‌سازي و انتقال مجدد از ميانگره‌هاي ساقه نشان دادند. سرعت رشد خطي دانه از 44 (رقم سرداري) تا 130 (رقم كراس البرز) ميلي‌گرم در سنبله در روز متغير بود. ارتباط مشخصي بين انتقال مجدد از ميانگره‌هاي مختلف ساقه با عملكرد دانه ساقه اصلي و يا وزن صد دانه ديده نشد. در مقابل همبستگي انتقال مجدد مواد فتوسنتزي از ساقه و سرعت رشد خطي دانه مثبت و معني‌دار بود كه نشان‌دهنده تاثير انتقال مجدد در شكل‌گيري دانه مي‌باشد.