ارزيابي شاخص‌هاي فيزيولوژيكي ژنوتيپ‌هاي چغندرقند (Beta vulgaris L) تحت تنش كم‌آبي

در ايران به دليل شرايط آب و هوايي خشك و نيمه خشك، شناسايي ژنوتيپ هاي متحمل به تنش كم آبي داراي اهميت زيادي مي باشد و براي انتخاب ژنوتيپ هاي متحمل، به كارگيري شاخص هاي مهم و كاربردي ضروري است. در همين راستا، اين تحقيق با هدف بررسي اثر تنش كم آبي بر روي 27 ژنوتيپ چغندرقند به صورت كرت هاي خرد شده بر پايه طرح بلوك هاي كامل تصادفي در سه تكرار در دانشگاه تبريز در سال 1398 به‌اجرا درآمد. فاكتور اصلي شامل دو سطح آبياري (مطلوب و كم آبي) و فاكتور فرعي شامل 27 ژنوتيپ چغندرقند بود. در اين آزمايش، بذرهاي چغندرقند داخل لوله هاي پليكا (PVC) كاشته شدند. صفات مورد مطالعه شامل دماي پايداري برگ، قبل و بعد از آبياري، ميزان نسبي آب از دست رفته (RWL)، محتواي نسبي آب برگ (RWC)، وزن ريشه (RW)، نشت الكتروليتي (EL)، فلورسانس اوليه (F0)، حداكثر فلورسانس (Fm) و كارايي فتوشيميايي فتوسيستم دو (Fv/Fm) بودند. براساس نتايج تجزيه واريانس، اثر آبياري، ژنوتيپ و برهم كنش آبياري × ژنوتيپ براي همه صفات مورد مطالعه در سطح احتمال يك درصد معني دار بود. صفات دماي پايداري برگ قبل و بعد از آبياري، نشت الكتروليتي و فلورسانس اوليه در اثر تنش كم آبي، افزايش معني دار داشتند. همچنين ميزان نسبي آب از دست رفته، محتواي نسبي آب برگ، وزن ريشه، حداكثر فلورسانس و كارايي فتوشيميايي فتوسيستم دو در اثر تنش كم آبي، به‌طور معني‌داري كاهش يافتند. از نظر شاخص هاي دماي پايداري برگ بعد از آبياري، محتواي نسبي آب برگ، وزن ريشه، نشت الكتروليتي، فلورسانس اوليه و كارايي فتوشيميايي فتوسيستم دو، ژنوتيپ Full sib S1-10- 8001 به عنوان ژنوتيپ متحمل شناسايي شد.