تأثير خودشناسي بر ايجاد كيفيت زيستي در معماري مكان‌هاي مذهبي (نمونه موردي: مسجد جامع دزفول)

يكي از جنبه هاي تعاملي انسان، ارتباط با خود است كه دراين رابطه از يك طرف انسان به عنوان موجودي خودآگاه و در طرف ديگر، خود واقعي انسان قرار مي‌گيرد. به نحوي كه حواس مشترك، متأثر ازماهيت وجودي وي بوده و بر كيفيت زيستي تأثير مي‌گذارد. كيفيت زيستي در سطوح مختلف ايجاد شده و در تعامل با انسان، محيط را شكل مي دهد. همچنين هدف پژوهش ارزيابي جنبه هاي زيستي مؤثر بر روابط دروني خودشناسي ميان انسان و كالبد معماري مي باشد. تحقيق حاضر تلفيقي از روش‌هاي كمي و كيفي است كه در جنبه كيفي، با استفاده از توصيف، مشاهده و مطالعه كتابخانه‌اي و در جنبه كمي از داده‌هاي عددي و تحليل به روش علمي كوداس استفاده مي شود. يافته‌هاي تحقيق گوياي شكل‌گيري رابطه اي دروني است كه بر كيفيت محيط تأثير گذاشته و متأثر از جنبه هاي خودشناسي انسان؛ سطوح كيفي مختلفي را ايجادمي كند. همچنين نتيجه‌اين پژوهش نشان داد كه طراحي هدفمند در جهت شكل دهي به كيفيت زيستي، به ترتيب متأثر از حواس مشترك ايمان، زمان، وحدت، حضور، مكان، امان و آگاهي مي باشد. به طوري كه در رابطه اي مستقيم ميان مؤلفه هاي مستقل (كالبدي فضايي، جمعي رفتاري، ادراكي رواني) و مؤلفه‌هاي وابسطه (حواس مشترك) شكل گرفته و بستري براي دستيابي به زيستي مطلوب است. بنابراين مي توان اين موضوع را ناشي از رابطه دروني ميان سه جنبه آگاهي بر خود، حواس مشترك و معماري در نظر گرفت كه باتوجه به رابطه ميان مؤلفه هاي مستقل و وابسطه در معماري شكل مي گيرد.