شناسايي و تبيين مهم ترين راهكارهاي بهبود آموزش عالي كشاورزي در دانشكده كشاورزي زنجان

نظام آموزش عالي به عنوان بارزترين نمود سرمايه‌گذاري نيروي انساني، نقش اصلي در تربيت و تأمين منابع انساني اثربخش را بر عهده دارد. بنابراين توسعه آموزش عالي به عنوان يكي از زيرساخت‌هاي توسعه هر كشور، از اهميت فراواني برخوردار است. در همين راستا توسعه آموزش عالي كشاورزي مي‌تواند نقش مهمي در رشد كشاورزي ايفا نموده و دستيابي به توسعه همه‌جانبه و پايدار كشاورزي را تضمين نمايد. هدف پژوهش حاضر، شناسايي مهم‌ترين راهكارهاي بهبود آموزش عالي كشاورزي با استفاده از نظريه بنياني بود. با توجه به مد نظر بودن رويكرد اكتشافي در شناسايي راهكارها از ديدمان كيفي استفاده شد. جامعه آماري پژوهش صاحبنظران دانشگاهي، فارغ التحصيلان، كارآفرينان كشاورزي و مديران جهاد كشاورزي بودند كه با استفاده از نمونه‌گيري هدفمند تا رسيدن به اشباع داده با 32 نفر از آنان مصاحبه به عمل آمد. با تحليل متن مصاحبه‌ها، طي كدگذاري باز تعداد 200 گزاره مفهومي در ارتباط با هدف تحقيق استخراج شد. اين مفاهيم، طي كدگذاري محوري، در قالب 52 خرده مقوله و سپس طي كدگذاري انتخابي در 6 مقوله‌ي كلي دسته‌بندي شدند. طبق اين دسته‌بندي مهم‌ترين ابعاد بهبود نظام آموزش عالي كشاورزي شامل ابعاد آموزشي-پژوهشي، زيربنايي، ساختاري (زيرساختي)، فردي-مهارتي (منابع انساني)، اداري-مديريتي (تشكيلاتي) و اقتصادي بودند. با توجّه به اهميت ابعاد بهبود آموزش عالي كشاورزي، به منظور حصول نظام به اهداف كلان و چشم‌انداز خود، بايستي بازبيني و اصلاح در آن بر اساس شاخص‌هايي كه داراي اهميت و اولويت هستند مورد توجّه قرار گيرد. با توجه به نتايج به سياست‌گذاران و برنامه‌ريزان پيشنهاد مي‌گردد در جهت بهبود و تغيير نظام آموزشي به صورتي كه فضاي حاكم بر كلاس‌ها مشاركتي و همراه با همكاري باشد اقدام و محتواي كتاب‌ها به نحوي تنظيم گردد كه ابعاد و شاخص‌هاي مهم شناسايي شده به عنوان يك راهبرد در نظام آموزش عالي كشاورزي مورد استفاده قرار شود.