تحليل روايت «گذر از كودكي» در ادبيات كودك (مطالعه موردي رمان «زيبا صدايم كن» فرهاد حسن زاده)

معاني گسترده‌اي از كودكي و تجربه‌هاي متنوعي از «گذر از كودكي» در داستان‌هاي كودك به عنوان يكي از اشكال متون فرهنگي كه همگام با تحول در مفهوم كودكي دست‌خوش تغيير شده، بازتوليد مي‌شود. هدف اصلي اين مقاله، بررسي نحوه‌ي روايت «گذر از كودكي» در رمان «زيبا صدايم كن» است. پيش‌فرض اصلي اين پژوهش آن است كه رمان به مثابه محتواي رسانه‌اي به فهم مخاطب از ارزش‌ها و هنجارهاي جامعه شكل مي‌دهد و بخش عظيمي از آن‌چه در نگرش اجتماعي و نگاه‌ كودكان به جهان پيرامون شكل مي‌گيرد به سبب قابليت درگير شدن مخاطب، ريشه‌ در بازنمايي عرف‌هاي اجتماعي در اين متن دارد. در مقاله حاضر سعي مي‌شود به شيوه توصيفي- تحليلي به پرسش‌ اصلي؛ گذر از كودكي در رمان «زيبا صدايم كن» چگونه روايت مي‌شود؟ پاسخ داده ‌شود. رويكرد روايت‌شناسي با تلفيق الگوهاي روايي ژنت و بارت به‌ دليل ويژگي‌هاي ساختاري و محتوايي اين رمان انتخاب شده است و علاوه بر بررسي ساختار روايي به دلالت‌هاي ضمني در اين پژوهش پرداخته مي‌شود. نتايج نشان مي‌دهد،گذر از كودكي در اين رمان به گونه‌اي روايت مي‌شود كه كودك بايد به سرعت از مرحله‌ي كودكي گذر كند و در چهارچوب ساختارهاي اجتماعي به عضو فعال جامعه تبديل ‌شود اما خودِ كودك به دنبال ساختارشكني است. جنبه‌هاي متنوعي از بازانديشي در خويشتن كه از ويژگي‌هاي بارز فردگرايي است، در اين رمان بازگو مي‌شود. رمان «زيبا صدايم كن» با تصويرسازي دنياي مستقل كودكي، روايت متفاوتي از كودكي به مثابه گروه خاص را بازگو مي‌كند.