عوامل موثر بر سازگاري سكونتگاه‌هاي روستايي با بحران آب درياچه اروميه مورد مطالعه: شهرستان مياندوآب

كاهش سطح آب درياچه اروميه، يكي از بحران هاي محيطي است كه ظرفيت سازگاري و انطباق روستاييان پيرامون آن را تحت تأثير قرار داده است. بطوريكه هزينه هاي زيادي را در ابعاد اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي متوجه ساكنان روستايي پيرامون خود كرده است. لذا، هدف از اين تحقيق تحليل عوامل موثر بر افزايش ظرفيت سازگاري در مواجهه با خشكيدن درياچه اروميه در سكونتگاههاي روستايي در شهرستان مياندوآب است. پژوهش از نظر هدف كاربردي و به لحاظ شيوه اجرا از نوع مطالعه كيو است. مشاركت كنندگان پژوهش 22 نفر از مديران محلي (كارشناس فرمانداري، رئيس يا كاركنان ادارات دولتي مرتبط، بخشداري، دهياري ها و شوراهاي اسلامي) و نيز كارشناسان و خبرگان محلي بودند كه به استفاده از روش نمونه گيري هدفمند (گلوله برفي) انتخاب شدند. گزارهاي هاي كيو نيز با استفاده از منابع دست اول (نظرات كارشناسان، مديران محلي، مشاهدات ميداني و ...) و منابع مدون (كتاب ها، مقالات، نشريات و ...) با روش كتابخانه اي و ميداني تدوين شدند. همچنين براي سنجش نگرش مشاركت كنندگان از كارت هاي كيو استفاده شد. جهت تجزيه و تحليل داده هاي ماتريس هاي روش كيو (Q)، از تحليل عاملي اكتشافي بر مبناي فرد (روش استنفسون) استفاده شد. نتايج حاصله نشان داد، عوامل موثر بر افزايش ظرفيت سازگاري نسبت به خشكيدن درياچه اروميه در روستاهاي نمونه مبتني بر نگرش خبرگان در چهار گروه افزايش سرمايه هاي اقتصادي و استفاده از منابع طبيعي با مقدار ويژه 5/40 و با درصد واريانس 24/55، افزايش سرمايه هاي اجتماعي و جذب سرمايه گذاري با مقدار ويژه 5/07 و درصد واريانس 23/05، توسعه امكانات زيرساختي و ارتقاي مهارت روستاييان با مقدار ويژه آن 4/79 و درصد واريانس 21/80 و تنوع بخشي اقتصادي و بهبود مديريت روستايي با مقدار ويژه 2/23 و درصد واريانس 10/15 قرار مي گيرند. در ميان اين گروه ها، افزايش سرمايه هاي اقتصادي و استفاده از منابع طبيعي مهمترين عامل موثر بر افزايش ظرفيت سازگاري روستاهاي مورد مطالعه در برابر خشكيدن درياچه اروميه است.