تأثير قابليت‌هاي كارآفريني زنان روستايي بر توانمندسازي آنها: مورد مطالعه، استان كرمانشاه

زنان براي كسب موفقيت در انجام فعاليت‌هاي اقتصادي به توانمندسازي با رويكرد كارآفريني نياز دارند. اين پژوهش توصيفي-همبستگي با هدف بررسي تأثير قابليت‌هاي كارآفريني زنان روستايي بر ميزان توانمندسازي آن‌ها انجام شد. افراد مشاركت‌كننده در اين پژوهش زنان روستايي خانه‌دار و سرپرست خانوار استان كرمانشاه به تعداد 221358 تن بودند كه بر اساس جدول كرجسي و مورگان تعداد 354 تن از آنها به روش نمونه‌گيري تصادفي چند مرحله‌اي انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق‌ساخته با سه بخش ويژگي‌هاي فردي، ميزان توانمندسازي با سه بعد اقتصادي، اجتماعي، رهبري و قابليت‌هاي كارآفريني با چهار بعد استقلال‌طلبي، نوآوري، ريسك‌پذيري و فراكنشي عمل كردن بود كه روايي و پايايي آن توسط روايي همگرا، ضريب آلفاي كرونباخ و پايايي تركيبي تأييد شد. براي تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSSWIN20 و PLSWIN3 استفاده شد. بر اساس نتايج، زنان روستايي در دو بعد اقتصادي و اجتماعي از توانمندي متوسط و در بعد رهبري از توانمندي مطلوب برخوردار بودند. آن‌ها از لحاظ قابليت كارآفريني در بعد نوآوري بسيار ضعيف، در بعد فراكنشي عمل كردن، تقريباً ضعيف و در دو بعد استقلال‌طلبي و ريسك‌پذيري متوسط بودند. بر اساس نتايج مدل‌سازي معادلات ساختاري، قابليت‌هاي كارآفريني بر روي توانمندسازي تأثير مثبت و معناداري داشت. بر مبناي نتايج پيشنهاد مي‌شود كه برنامه‌هاي ترويجي براي توسعه فعاليت‌هاي كارآفرينانه زنان روستايي توسعه يابد تا در نهايت محيطي كارآفرينانه براي آنان حاكم گردد.