اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر صميميت زناشويي، كيفيت زندگي و درد مزمن زنان آسيب ديده از خيانت زناشويي

اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر صميميت زناشويي، كيفيت‌زندگي و درد مزمن زنان آسيب ديده از خيانت زناشويي شهر مينودشت انجام شد. جامعه آماري پژوهش، كليه زنان متاهل آسيب ديده از خيانت همسر مراجعه كننده مراكز مشاوره و كلينيك‌هاي خدمات روان‌شناختي اداره بهزيستي شهر مينودشت در بازه زماني آبان ماه الي آذر سال 1401 بودند، از جامعه پژوهش تعداد 30 زن به صورت نمونه گيري هدفمند انتخاب شد و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه 15 نفر) جايگزين شدند. پژوهش حاضر نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون -پس آزمون با گروه گواه و مرحله پيگيري بود. گروه آزمايش تحت 8 جلسه 60 دقيقه‌اي، درمان مبتني بر شفقت بر اساس پروتكل تيرچ و همكاران (2014) قرار گرفت. دوره پيگيري پس از گذشت سه ماه از اتمام پس آزمون انجام شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌هاي صميميت زناشويي تامپسون و واكر (1983)، كيفيت زندگي وار و همكاران (1993) و درد مزمن مك‌گيل (1975) بود. داده‌هاي پژوهش با آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر تجزيه و تحليل شد. نتايج پژوهش نشان‌داد كه درمان مبتني بر شفقت بر صميميت زناشويي (14.763F=P 0.000)، كيفيت زندگي (13.852F=، 0.000 P) و درد مزمن (F=455.626، P 0.000) زنان آسيب ديده از خيانت زناشويي موثر بود و اين نتايج تا دوره پيگيري ماندگار بود. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه درمان مبتني بر شفقت با ايجاد فضاي همدلانه و مهرباني با خود بر افزايش صميميت زناشويي، كيفيت زندگي و كاهش درد مزمن زنان آسيب ديده از خيانت زناشويي تأثير دارد.