بررسي وضعيت دسترسي به خدمات رفاه عمومي در نظام كاربري اراضي شهري (مطالعه موردي محلات اسكان غيررسمي شهر اردبيل)

يكي از اهداف برنامه‌ريزي شهري، تأمين مناسب انواع خدمات عمومي است لذا كميت و كيفيت دسترسي به اين خدمات از مهم‌ترين شاخص‌هاي سنجش برخورداري يا عدم برخورداري مناطق از امكانات كاربري اراضي شهري حايز اهميت است كه در صورت توزيع متعادل مي‌تواند موجب عدالت فضايي شود. بر اين اساس اين پژوهش با هدف بررسي و سنجش وضعيت سكونتگاه‌هاي غيررسمي شهر اردبيل به لحاظ خدمات رفاه عمومي در نظام كاربري اراضي و اولويت‌بندي آن‌ها جهت برنامه‌ريزي آتي آن انجام‌گرفته است. روش پژوهش با توجه به هدف كاربردي و از لحاظ ماهيت و روش توصيفي تحليلي است. داده‌هاي مورد نياز اين بررسي از طريق روش‌هاي ميداني و اسنادي گردآوري‌ شده‌اند. جامعه آماري تحقيق منطبق بر محلات 15 گانه سكونتگاه‌هاي غيررسمي شهر اردبيل مي‌باشد. جهت تجزيه‌ و تحليل داده ها، نرم‌افزارهاي Excel و Spss به كار گرفته شد. در ادامه در راستاي سنجش وضعيت خدمات رفاه عمومي محلا ت هدف با استفاده از روش آنتروپي وزن دهي شده و با بهره‌گيري از تكنيك ويكور رتبه‌بندي شد و در نهايت جهت نمايش بر روي نقشه، از نرم‌افزار ArcGIS استفاده گرديد. بر اساس سنجه‌هاي به‌كار رفته و نتايج حاصل از پياده‌سازي تكنيك‌ ويكور، در ميان سكونتگاه‌هاي غيررسمي شهر اردبيل، محله سلمان آباد با كسب بيشترين امتياز در رتبه نخست و محله ايران آباد با كسب كمترين امتياز به ترتيب در سطح اول و آخر قرارگرفته‌اند. يافته‌هاي پژوهش منعكس‌كننده آن است كه بيشترين ضعف و نارسايي در بين شاخص‌هاي مورد مطالعه مربوط به كاربري‌هاي فضاي سبز و همچنين ورزشي و تفريحي مي‌باشد. لذا برنامه‌ريزي‌هاي توسعه محور متناسب با نقاط ضعف و قوت و اولويت هر محله ضروري مي‌نمايد.