تاثير 8 هفته تمرين استقامتي بر سطوح پروتئين برخي از شاخص‌هاي آنژيوژنزي در بافت قلب موش‌هاي صحرايي همراه با سندروم ترك مورفين

مقدمه: ورزش يك رويه درماني در افراد معتاد است، هر چند سازوكارهاي فيزيولوژيك آن به خوبي روشن نيست. هدف تحقيق حاضر بررسي اثر 8 هفته تمرين استقامتي بر سطوح فاكتور رشد اندوتليال عروقي و اندوستاتين در بافت قلب موش‌هاي صحرايي نر همراه با سندروم ترك مورفين بود. مواد و روش ها: در اين مطالعه تجربي از 32 سر موش صحرايي نر استفاده شد كه به صورت تصادفي در 4 گروه 8 تايي: كنترل سالم (HC)، تمرين استقامتي (ET)، كنترل مورفين (CM) و مورفين+ تمرين استقامتي (M.ET) تقسيم شدند. دو گروه ترك مورفين توسط مورفين سولفات 0.4 ميلي‌گرم/ميلي‌ليتر به مدت 21 روز معتاد شدند. گروه‌هاي تمرين 8 هفته دويدن روي نوارگردان را اجرا نمودند. در پايان مطالعه همه موش‌ها كشته و بافت قلب آنها خارج گرديد. سطوح پروتئين شاخص‌هاي اين مطالعه توسط كيت‌هاي الايزا اندازه‌گيري شد. داده‌ها توسط آزمون تحليل واريانس يك طرفه آناليز شدند. يافته ها: نتايج اين مطالعه به طور معني‌دار كاهش سطوح VEGF (P 0.001) و افزايش ES (P 0.001) را در گروه مورفين در مقايسه با گروه كنترل سالم نشان داد. همچنين افزايش سطوح VEGF (p=0.014) و كاهش ES (P=0.026) در گروه مورفين تمرين در مقايسه با گروه كنترل مورفين تفاوت معني‌داري را نشان مي دهد. بحث و نتيجه گيري: تمرين استقامتي ممكن است در جلوگيري از تغييرات منفي در پارامترهاي آنژيوژنز و متابوليكي مربوط به مورفين مفيد باشد كه در بازتواني افراد معتاد بايد در نظر گرفته شود.