تأثير دو نوع تمرين ورزشي بر عامل رشد و تمايز 11 و تنظيم تودۀ عضلاني رت‌هاي سالمند

فاكتور رشد و تمايز 11 (GDF11) پروتئيني با پتانسيل ضدپيري است كه احتمال مي‌رود در تنظيم رشد عضلۀ اسكلتي ايفاي نقش كند. با وجود اين اطلاعات كمي در مورد اثرپذيري آن از تمرينات ورزشي تا به امروز موجود است. ازاين‌رو در تحقيق حاضر با استفاده از 24 سر رت نر سالمند تأثير هشت هفته تمرين مقاومتي و هوازي بر مقادير GDF11 بافت عضلۀ درشت‌نئي قدامي بررسي شد. تمرين مقاومتي شامل بالا رفتن از نردبان با مقاومت 55 تا 85 درصد ظرفيت حمل بيشينه، 3 جلسه در هفته) و تمرين هوازي از نوع شنا با مقاومتي معادل 3-6 درصد وزن بدن، چهار جلسه در هفته، جلسه‌اي 45 دقيقه بود. از آزمون تحليل واريانس يكطرفه براي بررسي تفاوت‌هاي بين‌گروهي استفاده شد (0.05 α). نتايج نشان داد تمرين مقاومتي و هوازي به‌ترتيب موجب افزايش 5.3 و 1.6 درصدي GDF11 عضلاني شد. همچنين تمرين ورزشي مقاومتي و هوازي به‌ترتيب 9.5 و 4 درصد تودۀ عضلۀ درشت‌نئي قدامي را افزايش داد. با اين وجود، ميزان تغييرات به لحاظ آماري معنادار نبود (0.05 p). بر اساس نتايج تحقيق حاضر، بخصوص نتايج حاصل از تمرينات مقاومتي، به‌نظر مي‌رسد GDF11 مي‌تواند در تنظيم مثبت تودۀ عضلاني ناشي از فعاليت ورزشي در رت‌هاي سالمند ايفاي نقش كند.