تأثير تحريك صوتي و انتقال استخواني وراي صوتي بر مهار وزوز

مقدمه: وزوز يا تينيتوس (Tinnitus) به عنوان يك پديده‌ ذهني- شنوايي مطرح مي‌شود كه در آن فرد احساس شنيدن صدايي را مي‌كند كه منبع خارجي ندارد. حدود 10 تا 15 درصد از جمعيت بزرگسال، وزوز خود به خودي طولاني مدت را گزارش مي‌كنند. مشكلات در درمان و وجود فرضيات زياد در مورد وزوز و منشأ آن، روش‌هاي مختلفي از درمان را نشان مي‌دهد. از درمان‌هاي ذكر شده مي‌توان به استفاده از تحريك صوتي و درمان‌هاي وراي صوتي اشاره نمود. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقايسه‌ تأثيرات تحريكات صوتي با تحريك انتقال استخواني وراي صوتي بر مهار وزوز بود.مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مداخله‌اي، 21 بيمار مبتلا به وزوز ممتد كه علت قابل درماني براي وزوز آن‌ها به دست نيامده بود و مبتلا به افت شنوايي انتقالي و ضايعات وراي حلزوني نبودند، به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و مورد بررسي قرار گرفتند. پس از ارزيابي‌هاي اديولوژيك شامل اديومتري، تمپانومتري، آزمون رفلكس عضله‌ ركابي، آزمون زوال رفلكس عضله ركابي، پاسخ‌‌هاي شنوايي ساقه مغز، شاخصه‌هاي سايكواكوستيك وزوز متشكل از زير و بمي، بلندي وزوز، پوشش‌پذيري، مقايسه ميزان بلندي وزوز و مدت زمان وقفه‌ باقي‌مانده (Residual inhibition يا RI) قبل و بعد از ارايه‌ تحريك صوتي و تحريك انتقال استخواني وراي صوتي مورد ارزيابي قرار گرفت.يافته‌ها: ميانگين بلندي وزوز بر حسب دسي‌بل سطح احساس (dB Sensation level يا dBSL)، بعد از ارايه‌ تحريك صوتي و تحريك انتقالي استخواني وراي صوتي و تحريك صوتي، كاهش معني‌داري را نشان نداد (0.080 = P). مقايسه ميانگين بلندي وزوز بر حسب معيار قياسي- ديداري بعد از ارايه‌ تحريك انتقالي استخواني وراي صوتي و تحريك صوتي، كاهش معني‌داري نداشت (0.200 = P). افزايش معني‌داري در ميزان مدت زمان RI پس از ارايه تحريك وراي صوتي در مقابل تحريك صوتي مشاهده شد (0.001 = P). همچنين، قابليت پوشش‌پذيري وزوز و نوع RI با استفاده از هر دو نوع تحريك، مستقل از نوع تحريك گزارش گرديد (ضريب توافقي Kappa = 0.69).نتيجه‌گيري: تحريك انتقال استخواني وراي صوتي در مهار وزوز نقش دارد كه شايد به علت تأثير آن بر بخش قاعده‌ حلزون (كه بيشترين احتمال ممكن وزوز در اين بخش است)، منجر به ميزان وقفه‌ طولاني‌تري نسبت به تحريك صوتي مي‌شود.