بررسي اثر پارامترهاي جاذب، هدايت الكتريكي و عمق آب در مخازن استحصال آب (تقطيرگر) خورشيدي به منظور آبياري تقطيري در گلخانه

از روش‌هاي مؤثر در توسعه آب‌شيرين‌كن‌ها، استفاده از انرژي خورشيدي است كه از قواعد اصلي تبخير و تقطير آب استفاده مي‌كنند. آب‌شور وارد تشتك دستگاه مي‌شود و سپس توسط تابش نور خورشيد گرم و تبخيرشده، مواد اضافه و حتي برخي از ميكروب‌ها، حين تبخير از مولكول‌هاي آب جداشده و در تشتك باقي مي‌مانند. توليد آب خالص وعدم نياز به منابع انرژي متداول از مزاياي اين روش است. در اين تحقيق اثر جاذب‌هاي پلي‌اتيلن با ضخامت يك سانتي‌متر و شيشه سياه‌رنگ كف مخازن؛ عمق و هدايت الكتريكي آب، بر تغييرات حجم آب تقطيري ارزيابي شد. بدين منظور در مرداد ماه سال 1398در دانشكده مهندسي آب و محيط‌زيست دانشگاه شهيد چمران اهواز، چهار مخزن تقطيرگر خورشيدي، در دو جهت شمالي- جنوبي و جنوبي- شمالي بر بام گلخانه آبياري تقطيري نصب ‌شدند. آزمايش‌ها در مدت سه هفته، با چهار تيمار بررسي شدند (1- مخازن بدون جاذب پلي‌اتيلن و عمق آب در آن‌ها دو سانتي‌متر ؛ 2- مخازن با جاذب پلي‌اتيلن و عمق آب در آن‌ها دو سانتي‌متر؛ 3- مخازن حاوي جاذب پلي‌اتيلن و عمق آب در آن‌ها دو و چهار سانتي‌متر، در جهت شمالي- جنوبي؛ هر تكرار در يك هفته). هدايت الكتريكي در مخازن، 10 و 20 dS/m بود. نتايج نشان داد در مخازن جهت شمالي- جنوبي، افزايش عمق آب‌ شور از 2 به 4 سانتي‌متر، سبب افزايش ميزان توليد آب تا 65% شد؛ همچنين در اين جهت مخازن حاوي آب با هدايت الكتريكي بيشتر، سبب افزايش در ميزان توليد آب تقطيري تا 5% شدند، در مخازن جنوبي- شمالي در هفته اول اندازه‌گيري، ميزان توليد در مخزني با هدايت الكتريكي 10dS/m(مخزن شماره دو) تا 2 ليتر بيشتر بود. درنهايت با توجه به ثابت بودن ساير عوامل دخيل، اختلاف حجم كل آب توليدي بين دو حالت وجود و عدم وجود جاذب پلي‌اتيلن در مخازن شمالي- جنوبي، 22% به‌دست‌آمد و براي مخازن جنوبي- شمالي، اين اختلاف به 84% رسيد. شرايط بهينه براي توليد آب، وجود جاذب پلي اتيلن و عمق آب بيشتر بود.