حقوق اشراقي لئون پترازيسكي؛ تأملي بر گذار از عقل و طبيعت اشيا به اشراق تجربي چون مبناي اعتبار حقوق

تاريخ تحوّل انديشة حقوقي، حكايت از روند پرتلاطمي دارد كه تعامل ميان متافيزيك و واقعيت طي كرده است. در اين ميان مفاهيمي چون حق و عدالت و بطور كلي انديشة حقوق طبيعي كه بناست معيار سنجش امر درست در ساختار حقوقي باشند، وضعيت پيچيده‌تري دارند. انديشة حقوق اشراقي پترازيسكي را بايد چارچوبي نو براي تعامل پيشگفته دانست؛ چراكه انديشة حقوق طبيعي مدرن مبتني بر حاكميت متافيزيك بر واقعيت است و حقوق طبيعي كلاسيك نيز متافيزيكي ايستا را جستجو مي‌كند تا زمينة تعامل آن را با واقعيت فراهم آورد، از همين‌رو پذيرفتني نيستند. پترازيسكي به دنبال متافيزيكي ديناميك است و آنرا در سوبژكتيويسمي ديناميك مي‌يابد. اشراق فردي، بيان ديگري از اين نوع سوبژكتيويسم است كه حقي اشراقي و عدالتي اشراقي را نتيجه مي‌دهد. اما پرسش اين است كه آيا اين نوع متافيزيك مي‌تواند بنيان امر درست و البته برتر و چارچوب تكاملي حقوق باشد؟ واقعيت اين است كه پترازيسكي، چنين بنياني را باور ندارد و نمي‌توان تعامل متافيزيك او با واقعيت را در چارچوب ايده‌آليسم دانست.