بررسي تأثيرپذيري غزليات قاسم انوار از غزليات شمس با رويكرد بينامتني

جريان شعر عرفاني، بعد ازظهور كوه موج‌هاي آن (به ويژه مولوي) و نيز پس از حمله‌مغول رونق و رواج چشمگيري پيدا كرد. يكي از شاعران صاحب نام آن، قاسم انوار است كه در روزگار حيات خويش شهره‌آفاق بود. كثرت نسخه هاي خطي موجود از ديوان وي تا حدودي اين مهم را تأييد مي‌كند. در اين جستار تأثيرپذيري غزليات شاعر را از غزليات شمسِ مولوي در سه سطح زباني، بلاغي و موسيقايي با روش توصيفي- تحليلي و رويكرد بينامتني بررسي كرديم و نتيجه گرفتيم شعر قاسم انوار كه تحت تأثير سنت ادبي پيش از خود، اغلب از شور و جذبه‌شاعرانه تهي و به يك تقرير علمي منظوم از مسائل عرفاني با قاموس زباني خاص صوفيان شبيه است، بيشتر بر مدار تقليد و تكرار مي چرخد و از آن لطيفه‌نهاني شعر؛ يعني خلاقيت و ابتكار خالي و سخن او و هم عهدان وي برخلاف سخن مابعدي مولوي ماقبلي است.